Görev, vacip, ödev, zorunluluk, zorunlu, ihtiyaç, gerekli, elzem, farz. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; görev niteliğinde, uygun, zaruri, münasip, mecburiyet, lazım, yerinde, vazife, lüzunlu, elverişli, zorunluk, yeterli, vazgeçilmez, kafi, yükümlülük, yüküm, mecburi, fonksiyon, kaçınılmaz, gereksinim, şart, sorumluluk.

Gerektirmek, ilzam etmek, gerekli kılmak, yükümlü tutmak.

sıf. ar. s: vâcibe. [وجوب vücûb’dan if.] 1. Terki câiz veya mümkün olmayan, elzem, muktezâ, lâ-büdd: tahsîl-i ilme muvaffak olmak için kolay bir usûl ittihâzı vâciptir; ebeveyne hürmet vâciptir. 2. f. Şer’an îfâsı elzem olan, farz mesâbesinde olan.

a. (fem. واجبە) 1. Incumbent, bounden, (duty, etc.). 2. Right, proper, due, necessary. 3. A rite incumbent by inference.

اَلْوَاجِبُ [el-vâcib] Lâzım olan nesne ve gâh olur maktûle dahi وَاجِبٌ [vâcib] derler. Ve gün tolunmağa dahi derler; yukâlu: وَجَبَتِ الشَّمْسُ أَيْ غَابَتْ