(f. i.) : resmî yerlerde muayyen vakitlerde çalıan davul, dümbelek gibi şeyler, bando mızıka, (bkz. : gülbâng).

(a. i. c. : nüveb) : 1) sıra; şıra ile görülen iş.

is. ar. 1. Sıra: şimdi nevbet (nöbet) bize geldi. 2. Kerre, defa, sefer: bu nöbet böyle olsun; o işi bir nöbette görmeli. 3. Münâvebe ve sıra ile görülen bir işten herkesin uhdesine isâbet eden kısım: zabıt ketebesi zabta nöbetle girerler; bugün benim nöbetimdir. 4. Karakol ve nokta hizmeti ki efrâd-ı askeriyyeye münâvebe ile gördürülür: nöbet beklemek; nöbette olmak; nöbete girmek. 5. Büyük zevâtın kapısında muayyen vakitlerde çalınan mızıka: kapısında nöbet çalınıyor. 6. Sıtma vesâir hastalığın mukannen sûrette iki veya üç günde bir kerre ârız olması: benim sıtmam, baş ağrım nöbete bindi. 7. Sıtma: akşamları nöbet geliyor.

اَلنَّوْبَةُ [en-nevbet] (hâ’yla) Masdardır, niteki zikr olundu. Ve نَوْبَةٌ [nevbet] Fırsat ma’nâsınadır. Ve devlet ma’nâsınadır. Ve insân gürûhuna denir; yukâlu: جَاءَتْ نَوْبَةٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ Ve نُوَبٌ [nuveb] lafzından ki صُرَدٌ [surad] veznindedir, müfred olur ki مُنَاوَبَةٌ [munâvebet]ten ismdir. Lisânımızda dahi nevbet ta’bîr olunur; “Değirmene gelen nevbetini bekler”; tekûlu: جَاءَتْ نَوْبَتُكَ وَنِيَابَتُكَ