(a. i.) : 1) güzel kokunun yayılması. 2) rüzgâr esme.

(a. i.) : 1) üfürme. 2) boru ve sâireyi üfleme.

Soğuk.

iz. ar. 1. Üfürme. 2. Esme. 3. Koku verme, râyihası neşr olunma.

اَلنَّفْهُ [en-nefh] (nûn’un fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Yorulup 'âciz ve dermânde olmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَفِهَتْ نَفْسُهُ نَفْهًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَعْيَتْ وَكَلَّتْ

aşağıbak.

اَلنَّفْحُ [en-nefh] (nûn’un fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Tîbin râyihası yayılmak; yukâlu: نَفَحَ الطِّيبُ يَنْفَحُ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا فَاحَ Ya’nî râyiha verse. Ve نَفْحٌ [nefh] Ayakla tepmeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَتِ النَّاقَةُ أَيْ ضَرَبَتْ بِرِجْلِهَا Ve ıraktan kılıçla vurmağa dahi derler; yukâlu: نَفَحَهُ بِالسَّيْفِ إِذَا تَنَاوَلَهُ مِنْ بَعِيدٍ Ve bir nesne vermeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَهُ بِشَيْءٍ أَيْ أَعْطَاهُ ve yukâlu: لَا يَزَالُ لِفُلَانٍ نَفَحَاتٌ مِنَ الْمَعْرُوفِ Ve yel esmeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَتِ الرِّيحُ إِذَا هَبَّتْ Asma’î eyitti: نَفْحٌ [nefh] soğuk yel esmeğe derler, nitekim لَفْحٌ [lefh] lâm ile sıcak yel esmeğe derler. Ve نَفْحٌ [nefh] Kan sıçramağa dahi derler; yukâlu: نَفَحَ الْعِرْقُ يَنْفَحُ نَفْحًا إِذَا نَزَا مِنْهُ الدَّمُ

(نَ) [ ع. ] (مص ل.) پراکنده شدن بوی خوش، رسیدن بوی خوش.

نفح

{نفحة}: دفعة من الشيء دون معظمه.