s. (pl. مناصب) 1. A place where a thing is set up. 2. (vulg. mansub) An office of rank, emolument, and command, an office of state. 3. An origin, source to which a thing is referred.

s. A base, basis; a trevet on which a thing is made to stand up.

Makam, mansıp, görev, vazife.

sıf. ar. s. Munsabbe. [sabebe’den imf. infi’âl] dökülen, insıbâb eden, denize veya bir ırmağa kavuşan: Tuna Karadeniz’e munsabb olur.

Mutfak ocağı.

Makam, mevki. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; dikildiği yer, konum, durum, pozisyon, yer, mansıp, köken, vazife, işyeri, biçme tezgahında ağaçların koyulduğu yer, birşeyin dikili olduğu yer, iş, görev.

(a. s. nasb’dan) : birbirinin üzerine tertiplenmiş olan.

(a. i. nasb’dan. c. : menâsıb) : devlet hizmeti, me’mûriyet.

(a. s.) : insıbâbeden, dökülen, karışan, kavuşan. [bir denize, bir ırmağa. . . .]

iz. ar. cm: menâsıb. [nasb’dan im.— beyne’l-avâm zebân-zedi mansûb.] 1. Nasb ve tayin olunacak mahal, büyük memuriyyet, makam, mesned; menâsıb-ı âliye. 2. Bir ırmağın denize veya bir çayın ırmağa döküldüğü yer, ağız, kavşak: Sakarya’nın, Menderes’in mansıbı; menâsıb-ı Nil.