iz. ar. cm: mu‘allimîn. [ilm’den if. tef‘îl] 1. Bir şey öğreten, talim eden, talimci: asker muallimi. 2. Ders veren, ilim okutan, müderris, hoca: mekteb muallimi; muallimîn maâşâtı.

اَلْمَعْلَمُ [el-ma’lem] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Mazinne ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ مَعْلَمُ الْخَيْرِ أَيْ مَظِنَّتُهُ Ve şol eser ve nişâna denir ki onunla bir nesneye istidlâl olunur, yol nişânı gibi.

Öğretmen, muallim, eğitmen, eğitici, usta, hoca. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; öğretici, okutman, müderris, kitabı mukaddesi şerh eden, üstat.

sıf. ar. s. Mualleme. [ilm’den imf. tef‘îl] talim olunmuş, talim öğrenmiş, talimli: muallem asker.

Yol işareti. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; mesken, alamet, nişan, vücudun hatları, çehre, hatlar, yol gösteren levha, işaret direği, kilometre taşı, mil taşı, aşama noktası, dönüm noktası, önemli bir olay, özellik, nitelik, vasıf, yol gösteren işaret, ayırt edici özellik, sınır, iz, mekan.

(a. s. ilm’den) : işaretlenmiş, belirtilmiş.

(a. s. ilm’den) : tâlim görmüş, talimli. Muallem asker : tâlim görmüş asker.

(a. i. c. : maâlim) : iz, eser, nişan.

(a. s. ve. ‘m’ den e. : muallimin) : tâlim eden, öğreten, "öğretmen, hoca. muallim-i evvel : Aristo. muallim-i sânî : Fârâbî.

Öğrenim görmüş, eğitimli, kalifiye, işaretlenmiş, mühürlenmiş, eğitilmiş, damgalanmış.