اَلْمَسَحُ [el-mesah] (fethateynle) Yürürken uyluklar birbirine değmek; yukâlu: مَسِحَ الرَّجُلُ مَسَحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ

اَلْمَسْحُ [el-mesh] (mîm’in fethi ve sîn’in sükûnuyla) Bir nesneye eli sürmeğe derler; yukâlu: مَسَحَ بِرَأْسِهِ Ve مَسْحٌ [mesh] Cimâ’ etmek ma’nâsına; yukâlu: مَسَحَ الْمَرْأَةَ جَامَعَهَا Ve kesmek ma’nâsına da gelir; yukâlu: مَسَحَهُ بِالسَّيْفِ إِذَا قَطَعَهُ Ve seyr etmek ma’nâsına da gelir; yukâlu: مَسَحَتِ الْإِبِلُ يَوْمَهَا أَيْ سَارَتْ

اَلْمِسَحُّ [el-misahh] (mîm’in kesri ve sîn’in fethiyle) Pek yüğrük ve eşkinli ata ıtlâk olunur, gûyâ ki seyr ve ceryi sabb eder; yukâlu: فَرَسٌ مِسَحٌّ أَيْ جَوَادٌ

s. (dual مسحان, obl. مسحین, pl. مسوح) 1. Sackcloth; a horse-cloth of goats’-hair. 2. A high road.

اَلْمِسْخُ [el-mish] (mîm’in kesriyle ki صِفْرٌ [sifr] vezninde) Sıfattır. Ve اَلْمَسِيخُ [el-mesîh] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Sûreti sûret-i kabîhaya muhavvel olan kimseye denir; ve minhu hadîsu İbn 'Abbâs: “اَلْجَانُّ مَسِيخُ الْجِنِّ” وَالْجَانُّ اَلْحَيَّاتُ الرِّقَاقُ Ve مَسِيخٌ [mesîh] Çirkîn çehreli insâna ve sâ’ir eşyâya, kezâlik melâhat ve sabâhati olmayan kimseye denir. Ve bî-meze ve bî-ta’m olan et ve fâkihe makûlesine ıtlâk olunur; yukâlu: رَجُلٌ وَشَيْءٌ مَسِيخٌ أَيْ مُشَوَّهُ الْخَلْقِ وَرَجُلٌ مَسِيخٌ أَيْ لاَ مَلاَحَةَ لَهُ وَلَحْمٌ أَوْ فَاكِهَةٌ مَسِيخٌ أَيْ لاَ طَعْمَ لَهُ Ve za’îf ve zebûn kimseye ve ahmak ve bî-magz adama ıtlâk olunur.

اَلْمَسْخُ [el-mesh] (فَسْخٌ [fesh] vezninde) Bir şey’in sûretini bir zişt ve çirkîn sûrete tahvîl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: مَسَخَهُ مَسْخًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا حَوَّلَ صُورَتَهُ إِلَى أُخْرَى أَقْبَحَ مِنْهُ ve minhu yukâlu: مَسَخَهُ اللهُ قِرْدًا Ve bu du’â’iyye olmak ve Yehûd kıssasına işâret olmak muhtemeldir; ke-mâ kâlallâhu ta’âlâ: ﴿وَجَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِيرَ﴾ الآية Ya’nî Yehûd tâ’ifesinden ehl-i sebti Hak ta’âlâ maymun sûretine ve küffâr-ı mâ’ide-i 'Îsâ’yı hinzîr sûretine mesh eyledi, 'alâ-kavlin ashâb-ı sebtin civânlarını maymun ve pîrlerini hinzîr sûretine mesh eyledi. Ve مَسَخٌ [mesh] Davarı pek üstüne varıp yormakla mehzûl ve bî-tâb eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: مَسَخَ النَّاقَةَ إِذَا هَزَلَهَا وَأَدْبَرَهَا إِتْعَابًا

iz. ar. 1. El sürme, el ile sığama, el ile yağ vesâire sürme. 2. f. Abdest sırasında ıslak ile başın bir bölüğüne sürmek fiili: başın bir bölüğünü mesh etmek.

(a. i.) : 1) silme, sığama. 2) bir şeyi el ile sığama. 3) abdest alırken ıslak eli, başın dört bölüğünden bir bölüğüne sürme.

اَلْمَشَحُ [el-meşah] (mîm’in ve şîn-i mu’cemenin fethiyle) Uylukların iç tarafları birbirine sürünüp pişmek yâhûd dizin iç yüzüne huşûnetli libâs sürünmekle pişip acışmak ma’nâsınadır, niteki مَسَحٌ [mesah] dahi bu ma’nâyadır; bâb ve sıfatı onun gibidir.

vn. & s. 1. A wiping a thing with the palms of the hands; especially, as part of an ablution. 2. An anointing.