(a. s. setr’den) : 1) setrolunmuş, örtülü, kapalı, gizli. 2) açık saçık gezmiyen, namuslu kadın, (bkz. : muhaddere).

sıf. ar. s. Mestûre. [setr’den imf.] Örtülü, kapalı, gizli, perdeli, hafî: bu bir emr-i mestûrdur. ≡ s. 1. Yaşmak veya peçe tutunan, açık gezmeyen (kadın). 2. Perdeli, namuslu: mestûre kadın.

اَلْمَشْطُورُ [el-meştûr] كَامَخٌ [kâmah] dedikleri katık sürülmüş ekmeğe denir. Ve كَامَخٌ [kâmah], mâddesinde beyân olundu; yukâlu: خُبْزٌ مَشْطُورٌ أَيْ مَطْلِيٌّ بِالْكَامَخِ Ve مَشْطُورٌ [meştûr] Ehl-i ‘arûz ıstılâhında bahr-i recez-i müseddesten eczâ-i selâsesi tenkîs olunmakla müselles kalmış olan beyte denir ki birer mısrâ’ kalmış olur; ekser-i ürcûzeler onda manzûmedir; 'inde’l-ba’z bu eş’ârdan ma’dûd değildir.

اَلْمَسْتُورُ [el-mestûr] (mîm’in fethi ve sîn’in sükûnû ve tâ’nın zammıyla) ve اَلسَّتِيرُ [es-setîr] (sîn’in fethi ve tâ’nın kesri ve meddiyle) Sâlih kimse, 'afîf ma’nâsına.