الْمَسَاوِي [el-mesâvî] (mîm’in fethi ve vâv’ın kesriyle) سُوءٌ [su’] lafzının cem’idir, gayr-i kıyâs üzere, niteki mukâbili olan مَحَاسِنُ [mehâsin] dahi حُسْنٌ [husn] kelimesinden cem’dir. Ve ‘inde’l-ba’z ikisinin dahi müfredi mesmû’ değildir yâhûd müfredi مَسَاءَةٌ [mesâ’et]tir ki مَسَرَّةٌ [meserret] mukâbilidir, aslı مَسْوَأَةٌ [mesve’et] idi ki مَفْعَلَةٌ [mef’alet] veznindedir. Ona binâ’en cem’inde vâv redd olunup مَسَاوِي [mesâvî] denir, lâkin cem’i muhaffefen müsta’meldir. Ba’dehu 'uyûb ve nakâyis ma’nâsına müsta’meldir ki مَحَاسِنُ [mehâsin] mukâbilidir; ve minhu’l-meselu: “الْخَيْلُ تَجْرِي عَلَى مَسَاوِيهَا” Ya’nî “At kısmı her ne kadar evsâb ve 'uyûb sâhibi olsalar da kerem-i zâtları cery ve ikdâmlarına hâmil ve sâ’ik olur.” Mesel-i mezbûr asîl ve kerîm olan kimse her ne kadar za’f-ı hâli var ise de yine ber-mûcib-i asâlet ve necâbet ihtimâl-ı me’ûnet ve ihtimâ-yı 'ahd ü zimmet eder diyecek yerde darb olunur.