اَلْمَرِيشُ [el-merîş] (مَقِيلٌ [mekîl] vezninde) رَيْشٌ [reyş]ten ism-i mef’ûldür, yeleklenmiş oka denir.

اَلْمَرْشُ [el-merş] (فَرْشٌ [ferş] vezninde) Tırmalamak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَ وَجْهَهُ مَرْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا خَدَشَهُ Ve parmakların uçlarıyla kaşımak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَ عُضْوَهُ إِذَا حَكَّهُ بِأَطْرَافِ أَصَابِعِهِ Ve مَرْشٌ [merş] Şol arza denir ki yüzünü yağmur kazıyıp sıyırmış ola; tekûlu: إِنْتَهَيْنَا إِلَى مَرْشٍ أَيِ الْأَرْضِ الَّتِي مَرَشَ الْمَطَرُ وَجْهَهَا Ve toprağı gevşek olduğundan hemân yağmur yağdıkta sıyrılıp giden arza denir; tekûlu: لاَ تَزْرَعْ فِي الْمَرْشِ أَيِ الْأَرْضِ الَّتِي إِذَا مُطِرَتْ سَالَتْ سَرِيعًا Ve مَرْشٌ [merş] Bir adamı söz ile âzürde kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَهُ مَرْشًا إِذَا آذَاهُ بِالْكَلاَمِ

اَلْمُرِثُّ [el-muriss] (mîm’in zammı ve râ’nın kesriyle) Çadırının yâhûd sâ’ir maslahat için kullandığı ipi çürük olan kimseye denir. Ve bu ma’nevîde dahi isti’mâl olunur ki lisânımızda 'ahd ve kavli süst olan kimseye ipi çürük ta’bîr olunur; yukâlu: هُوَ مُرِثٌّ وَهُوَ مَنْ رَثَّ حَبْلُهُ

(for مرثث), a. (fem. مرثە) 1. Old, worn out. 2. Who has old and worn out clothes or appliances.

اَلْمَرْثُ [el-mers] (mîm’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Bir nesneyi ıslansın ve tâzelensin diye suya bırakmak; yukâlu: مَرَثَ التَّمْرَ بِيَدِهِ يَمْرُثُهُ مَرْثًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا مَاثَهُ وَدَافَهُ Ya’nî tâzelensin diye suya salsa. Ve مَوْثٌ [mevs]le دَوْفٌ [devf] ikisi bir ma’nâyadır. Ve مَرْثٌ [mers] lügattır مَرْسٌ [mers]te, sîn-i mühmele ile ve gâh olur ki مَرَثَهُ mahallinde مَرَدَهُ dahi derler, dâl-ı mühmele ile. Ve مَرْثٌ [mers] Oğlancık parmağın ağzına alıp çiynemektir; yukâlu: مَرَثَ الصَّبِيُّ إِصْبَعَهُ إِذَا لَاكَهَا Ya’nî parmağın ağzına alıp çiynese ve emse.