iz. ar. [hulûs’dan im.] 1. Kurtulacak yer, melce’, me’men. n. 2. ed. [Fârisî ve Türkçe eş‘ârda] şâirin şiirde ittihâz ettiği isim ki gazelin nihâyetinde zikri âdet olmuştur: Kânûnî Sultân Süleyman Hân’ın mahlası Muhibbî’dir. 3. Herkesin ismine ilâveten zamm olunan ikinci isim ki bir sıfattan ibârettir: ismi Osman, mahlası Nuri’dir.

sıf. ar. s. Muhallisa. [halâs’dan if. tef‘îl] kurtaran, tahlîs eden, kurtarıcı.

İçten, samimi, vefalı, sadık, bağlı, açık yürekli, ihlaslı, vefakar, dürüst, imanlı. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; candan, fedakar, özverili, doğru, güven veren, cana yakın, doğrucu, dobra, sözüne sadık, içi dışı bir, açık kalpli, sadakatli, iyi niyetli, mümin.

Posta ücreti ödenmiş.

Emin yer, kaçma. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kurtulma, güvenli yer, mazeret, kurtuluş, sığınma, sığınak, bahane.

(a. s. hulûs’dan) : 1) hâlis, katkısız. 2) dostluğu, samimiliği ve her hâli içten, gönülden olan. [eskiden, büyükten küçüğe yazılan resmî yazılarda bir nezâket dili olarak “ben” mânâsına gelen “muhlisiniz” kelimesi kullanılırdı] . 3) i. erkek adı.

(a. s.) : tahlîs olunmuş, kurtarılmış.

(a. i. hulûs’dan) : 1) halâs olunacak, kurtulacak yer. 2) bir kimsenin ikinci adı. 3) eskiden şâirlerin şiirlerinde kullandıkları ad.

(a. s. halâs’dan) : tahlîs eden, kurtaran.

Kurtarıcı.