(a. i.) : yakacak yer.

(a. s. hark’dan) : 1) tahrik eden, çok yakan. 2) çok hararet veren, pek susatan.

(a. s. hark’dan) : 1) ihrâk eden, yakan, yakıcı. Edviye-i muh-rika : yakıcı ilâçlar. 2) yanık [ses]

sıf. ar. s. Muhrika. [hark’dan if. if‘âl] 1. Yakan, yakıcı, sûzân: cism-i muhrik, madde-i muhrika. 2. mc. Pek ziyâde acındıran, ciğer-sûz, sûzişli: pek muhrik bir vaka anlattı.

اَلْمُحَرِّقُ [el-muharrik] (مُحَدِّثٌ [muhaddis] vezninde) Bekr b. Vâ’il kabîlesine mahsûs bir sanem adıdır. Ve Muharrik b. en-Nu’mân b. el-Munzir şâ’ir-i Lahmî’dir. Ve 'Umâre b. 'Abd nâm şâ’ir-i Medenî lakabıdır. Ve 'Ambr b. Hind’in lakabıdır ki Benû Temîm’den yüz nefer adamı âteşle ihrâk eylemiştir. Ve melik-i Şâm olan hâris b. 'Amr’ın ki Âlu Cefne’dendir lakabıdır, kendi diyârlarında 'Arab tâ’ifesini ibtidâ âteşle o ihrâk eyledi, onun için onlara Âlu Muharrik ıtlâk ettiler. Ve مُحَرِّقٌ [Muharrik] İmru’ulkays b. 'Amr’ın lakabıdır, Esved b. Ya’fur nâm şâ’irin işbu: “مَا ذَا أُؤَمِّلُ بَعْدَ آلِ مُحَرِّقٍ || تَرَكُوا مَنَازِلَهُمْ وَبَعْدَ إِيَادِ” beytinde مُحَرِّقٌ [muharrik]ten murâd mezbûrdur.

a. (fem. محرقە) Burnt.

a. (fem. محرقە) That burns, destroys by burning.

اَلْمُحَرِّقُ [el-Muharrik] (mîm’in zammı ve râ’nın kesri ve teşdîdiyle) 'Amr b. Hind’in lakabıdır, Benî Temîm’den yüz kimse ve Benû Dârim’den doksan dokuz kimse ve Berâcîm’den bir kimse âteşe yaktığı için مُحَرِّقٌ [muharrik] dediler. Ve مُحَرِّقٌ [Muharrik] hâris b. 'Amr’ın dahi lakabıdır ki Âlu Cefne’den melik-i Şâm idi, mezbûra مُحَرِّقٌ [muharrik] dedikleri kendi vilâyetlerinde 'Arab tâ’ifesin âteşe ibtidâ o yakmıştır. Ve onlara آلُ مُحَرِّقٍ [Âlu Muharrik] derler.