(a. i. c. : elfâz) : söz. [manâlı olursa "kelime", mânâsı, edatlarda olduğu gibi, başkalarıyla meydana gelirse “harf” kısmına ayrılır]

iz. ar. cm: elfâz. Söz, kelime, manalı veya manasız olarak ağızdan çıkan esvât terkîbi, mana mukâbili olarak şifâhî veya tahtîrî söz: lafzı murâd = manasından sarf-ı nazarla, lafzı itibâriyle zikr olunan söz; lafızdan ibâret = manasız.

اَللَّفْظُ [el-lafz] (lâm’ın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Bir nesneyi atmak ma’nâsınadır; yukâlu: لَظَفَهُ وَلَفِظَهُ وَبِهِ لَفْظًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالرَّابِعِ إِذَا رَمَاهُ Ve söz söylemek ma’nâsına müsta’meldir ki gûyâ sözü ağızdan atar; yukâlu: لَفَظَ بِالْكَلاَمِ إِذَا نَطَقَ بِهِ Ve ölmek ma’nâsına müsta’meldir, gûyâ ki rûhunu remy eder; yukâlu: لَفَظَ فُلاَنٌ إِذَا مَاتَ ve yekûlûne جَاءَ وَقَدْ لَفَظَ لِجَامَهُ أَيْ مَجْهُودًا عَطَشًا وَإِعْيَاءً Ya’nî “Susuz ve yorgun ve fürû-mânde olduğu hâlde geldi” diyecek mahalde îrâd olunur.

vulg. lafız, s. (pl. الفاظ) 1. A spoken expression. 2. A word, a term.

اَللَّفْظُ [el-lefz] (lâm’ın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Bir nesneyi ağızdan atmaktır; yukâlu: لَفَظْتُ الشَّيْءَ مِنْ فَمِي أَلْفِظُهُ لَفْظًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا رَمَيْتَهُ Ve لَفْظٌ [lefz] Tekellüm ma’nâsına da gelir; yukâlu: لَفَظْتُ بِالْكَلَامِ إِذَا تَكَلَّمْتَ بِهِ Ve لَفْظٌ [lefz] مَلْفُوظٌ [melfûz] ma’nâsına dahi gelir, aslında masdardır.