a. (fem. لدنە; pl لدان لدن،) Limber, supple.

s. The immediate outer presence or inner knowledge, consciousness of God.

لَدْنُ [ledn] (lâm’ın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve لَدِنٌ [ledin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve لُدْنٌ [ludn] (lâm’ın zammıyla) ve لَدْنِ [ledni] (جَيْرِ [ceyri] vezninde) ve لَدْ [led] (lâm’ın fethiyle كَمْ [kem] vezninde) ve لُدْ [lud] (lâm’ın zammıyla) ve لَدًا [leden] (lâm’ın fethi ve tenvînle) ve لُدُنٌ [ludun] (zammeteynle) ve لُدُ [ludu] (kezâlik zammeteynle) ve لَدَى [ledâ] lâm’ın fethi ve elifin kasrıyladır. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinin هَلْ [hel]-i istifhâmiyye ma’nâsına vürûdu dahi mesmû’ olmuştur. Mü’ellif gerçi لَدُنْ [ledun] ile لَدَى [ledâ] kelimesini bir 'add eyledi, lâkin Şeyh Radî fark edip dedi ki لَدُنْ [ledun] kelimesi zamân ve mekânın evvel ve ibtidâsından mu’teberdir, onun için ekserî harf-i cerr olan مِنْ kelimesine mukârin olur. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinde ibtidâ ma’nâsı lâzım değildir. Ve عِنْدَ kelimesi min-haysu’t-tasrîf e’ammdır. Ve لَدُنْ [ledun] kelimesi mâ-ba’dini izâfetle cerr eder, lâkin غُدْوَةٌ [gudvet] kelimesini nasb eder.

لَدْنُ [ledn] (lâm’ın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve لَدِنٌ [ledin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve لُدْنٌ [ludn] (lâm’ın zammıyla) ve لَدْنِ [ledni] (جَيْرِ [ceyri] vezninde) ve لَدْ [led] (lâm’ın fethiyle كَمْ [kem] vezninde) ve لُدْ [lud] (lâm’ın zammıyla) ve لَدًا [leden] (lâm’ın fethi ve tenvînle) ve لُدُنٌ [ludun] (zammeteynle) ve لُدُ [ludu] (kezâlik zammeteynle) ve لَدَى [ledâ] lâm’ın fethi ve elifin kasrıyladır. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinin هَلْ [hel]-i istifhâmiyye ma’nâsına vürûdu dahi mesmû’ olmuştur. Mü’ellif gerçi لَدُنْ [ledun] ile لَدَى [ledâ] kelimesini bir 'add eyledi, lâkin Şeyh Radî fark edip dedi ki لَدُنْ [ledun] kelimesi zamân ve mekânın evvel ve ibtidâsından mu’teberdir, onun için ekserî harf-i cerr olan مِنْ kelimesine mukârin olur. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinde ibtidâ ma’nâsı lâzım değildir. Ve عِنْدَ kelimesi min-haysu’t-tasrîf e’ammdır. Ve لَدُنْ [ledun] kelimesi mâ-ba’dini izâfetle cerr eder, lâkin غُدْوَةٌ [gudvet] kelimesini nasb eder.

لَدْنُ [ledn] (lâm’ın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve لَدِنٌ [ledin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve لُدْنٌ [ludn] (lâm’ın zammıyla) ve لَدْنِ [ledni] (جَيْرِ [ceyri] vezninde) ve لَدْ [led] (lâm’ın fethiyle كَمْ [kem] vezninde) ve لُدْ [lud] (lâm’ın zammıyla) ve لَدًا [leden] (lâm’ın fethi ve tenvînle) ve لُدُنٌ [ludun] (zammeteynle) ve لُدُ [ludu] (kezâlik zammeteynle) ve لَدَى [ledâ] lâm’ın fethi ve elifin kasrıyladır. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinin هَلْ [hel]-i istifhâmiyye ma’nâsına vürûdu dahi mesmû’ olmuştur. Mü’ellif gerçi لَدُنْ [ledun] ile لَدَى [ledâ] kelimesini bir 'add eyledi, lâkin Şeyh Radî fark edip dedi ki لَدُنْ [ledun] kelimesi zamân ve mekânın evvel ve ibtidâsından mu’teberdir, onun için ekserî harf-i cerr olan مِنْ kelimesine mukârin olur. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinde ibtidâ ma’nâsı lâzım değildir. Ve عِنْدَ kelimesi min-haysu’t-tasrîf e’ammdır. Ve لَدُنْ [ledun] kelimesi mâ-ba’dini izâfetle cerr eder, lâkin غُدْوَةٌ [gudvet] kelimesini nasb eder.

اَللَّدْنُ [el-ledn] (lâm’ın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) Yumuşak ve mülâyim nesneye denir; mü’ennesi لَدْنَةٌ [lednet]tir, cem’i لِدَانٌ [lidân] gelir lâm’ın kesriyle ve لُدْنٌ [ludn] gelir lâm’ın zammıyla; yukâlu: غُصْنٌ لَدْنٌ وَقَنَاةٌ لَدْنَةٌ أَيْ لَيِّنٌ

iz. ar. [asıl Arabîde zarf olup, ind ve nezd demektir] nezd-i İlahî, kurb-ı Sübhânî; علم لدن ilm-i ledün = ilm-i İlahî, esrâr-ı Sübhâniyye, hafâyâ-i umûra vukûf ilmi ki Cenâb-ı Hakk’a mahsus olup, ancak enbiyâ-i izâma ilhâm buyurulmuştur.

(a. i.) : Allah yanı. İlm-i ledün : Allah’ın sırlarına âit manevî bilgi, gayb ilmî.

لَدْنُ [ledn] (lâm’ın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve لَدِنٌ [ledin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve لُدْنٌ [ludn] (lâm’ın zammıyla) ve لَدْنِ [ledni] (جَيْرِ [ceyri] vezninde) ve لَدْ [led] (lâm’ın fethiyle كَمْ [kem] vezninde) ve لُدْ [lud] (lâm’ın zammıyla) ve لَدًا [leden] (lâm’ın fethi ve tenvînle) ve لُدُنٌ [ludun] (zammeteynle) ve لُدُ [ludu] (kezâlik zammeteynle) ve لَدَى [ledâ] lâm’ın fethi ve elifin kasrıyladır. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinin هَلْ [hel]-i istifhâmiyye ma’nâsına vürûdu dahi mesmû’ olmuştur. Mü’ellif gerçi لَدُنْ [ledun] ile لَدَى [ledâ] kelimesini bir 'add eyledi, lâkin Şeyh Radî fark edip dedi ki لَدُنْ [ledun] kelimesi zamân ve mekânın evvel ve ibtidâsından mu’teberdir, onun için ekserî harf-i cerr olan مِنْ kelimesine mukârin olur. Ve لَدَى [ledâ] kelimesinde ibtidâ ma’nâsı lâzım değildir. Ve عِنْدَ kelimesi min-haysu’t-tasrîf e’ammdır. Ve لَدُنْ [ledun] kelimesi mâ-ba’dini izâfetle cerr eder, lâkin غُدْوَةٌ [gudvet] kelimesini nasb eder.

اَللَّدُنُ [el-ledun] (نَدُسٌ [nedus] vezninde) Şol buğdaya denir ki soy olmamakla ekmeği ve tabhı iyi olmaya; yukâlu: طَعَامٌ لَدُنٌ أَيْ غَيْرُ جَيِّدِ الْخُبْزِ وَالطَّبْخِ