اَلْكَنْفُ [el-kenf] (kâf’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Bir nesneyi ihâta edip saklamak; tekûlu: كَنَفْتُ الرَّجُلَ أَكْنُفُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا حُطْتَهُ وَصُنْتَهُ Ve حَوْطٌ [havt] hâ-i mühmelenin fethiyle cem’ ma’nâsınadır. Ve كَنْفٌ [kenf] Deveye ağıl yapmağa dahi derler; yukâlu: كَنَفْتُ الْإِبِلَ أَكْنُفُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَأَكْنِفُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَتَقُولُ كَنَفْتُ عَنِ الشَّيْءِ إِذَا عَدَلْتَ

اَلْكِنْفُ [el-kinf] (kâf’ın kesri ve nûn’un sükûnuyla) Şol zarftır ki çoban onda âletin kor. Ve bunun tasgîriyle gelmiştir hadîs-i şerîfte ki “كُنَيْفٌ مُلِئَ عِلْمًا” buyurulmuştur.

اَلْكِنْفُ [el-kinf] (kâf’ın kesriyle) Çoban torbasına denir ki içine edevâtını vaz’ ve hıfz eder yâhûd tâcirin hırt mırt koyacakları zarfa denir.

اَلْكَنَفُ [el-kenef] (fethateynle) Cânib ma’nâsınadır. Ve كَنَفُ الطَّائِرِ [kenefu’t-tâ’ir] Tuşun iki kanadı.

اَلْكُنْفُ [el-kunf] (kâf’ın zammıyla) كَنُوفٌ [kenûf] lafzından ki zikr olundu, cem’dir. Ve كَنِيفٌ [kenîf] lafzından cem’ olur, أَمِيرٌ [emîr] vezninde.

اَلْكَنْفُ [el-kenf] (kâf’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Bir nesneyi ölçerken dolmuş ölçeğin kenârını dökülmesin diye elleriyle tutmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ الْكَيَّالُ كَنْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا جَعَلَ يَدَيْهِ عَلَى رَأْسِ الْقَفِيزِ يُمْسِكُ بِهِمَا الطَّعَامَ Ve mevâşîye gece yatmak için ağıl çevirmek ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ الْبَعِيرَ وَالْغَنَمَ كَنْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا عَمِلَ لَهَا حَظِيرَةً يُؤْوِيهَا إِلَيْهَا Ve bir nesneden 'udûl ve insirâf eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ عَنْهُ إِذَا عَدَلَ Ve bir nesneyi bir mahalde hıfz ve sıyânet eylemek ma’nâsınadır ki görüp gözetmek ta’bîr olunur; yukâlu: كَنَفَ الشَّيْءَ إِذَا صَانَهُ وَحَفِظَهُ وَحَاطَهُ Ve mu’âvenet ve yârî kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ فُلاَنًا إِذَا أَعَانَهُ Ve كَنِيفٌ [kenîf] edinmek ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ كَنِيفًا إِذَا اتَّخَذَهُ Ve hâneye كَنِيفٌ [kenîf] yapmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَفَ الدَّارَ إِذَا جَعَلَ لَهَا كَنِيفًا

iz. ar. cm: eknâf. 1. Taraf, nâhiye, cihet. 2. mc. Himâye, tesâhub.

i. [ar. kenîf’den galat] ayak yolu, abdesthâne.

اَلْكَنَفُ [el-kenef] (fethateynle) Hırz ve sitr ve penâh ma’nâsınadır; ma’nâ-yı âtîden me’hûzdur; yukâlu: أَنْتَ فِي كَنَفِ اللهِ أَيْ فِي حِرْزِهِ وَسِتْرِهِ Ve cânib ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ فِي كَنَفِهِ أَيْ جَانِبِهِ Ve gölgeye denir; zıll ma’nâsına. Ve nâhiye ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ فِي كَنَفِ الْحِجَازِ أَيْ نَاحِيَتِهِ Ve كَنَفُ الطَّائِرِ [kenefu’t-tâ’ir] Kuşun kanadına ıtlâk olunur; yukâlu: حَرَّكَ الطَّائِرُ كَنَفَيْهِ أَيْ جَنَاحَيْهِ

s. (pl. اكناف) 1. A border, margin, coast. 2. A region, district. 3. Shadow; pretection. 4. T. (from كنیف) A privy.