اَلْكَلُّ [el-kell] (kâf’ın fethiyle) Bıçağın ve kılıcın sırtına denir ki kesmez tarafıdır; yukâlu: ضَرَبَهُ بِكَلِّ السَّيْفِ أَيْ قَفَاهُ Ve bir adamın vekîline ıtlâk olunur, sıkletini mütehammil olduğu için; yukâlu: هُوَ كَلٌّ لَهُ أَيْ وَكِيلٌ Ve puta ıtlâk olunur 'aczinden nâşî, صَنَمٌ [sanem] ma’nâsına. Ba’zı nüshada ضَيْمٌ 'unvânıyla ki zulm ma’nâsınadır mersûm olmakla sıklet ma’nâsı tasavvuruyla bu dahi mülâyimdir. Ve كَلٌّ [kell] Musîbet-i hâdiseye denir; yukâlu: أَصَابَهُ كَلٌّ أَيْ مُصِيبَةٌ حَادِثَةٌ Ve yetîme ıtlâk olunur; yukâlu: هُوَ كَلٌّ أَيْ يَتِيمٌ Ve aslâ işe güce yaramayan bî-hayr u menfa’at, sakîl ve girân-cân şahsa denir; yukâlu: رَجُلٌ كَلٌّ أَيْ ثَقِيلٌ لَا خَيْرَ فِيهِ Ve 'ayâl-mend adama denir; yukâlu: هُوَ كَلٌّ أَيْ عَيِّلٌ Ve 'ayâle denir. Ve ağırlığa denir; yukâlu: عَلَيْهِ كَلٌّ أَيْ عِيَالٌ وَكَذَا ثِقَلٌ Cem’i كُلُولٌ [kulûl] gelir. Ve yorgunluğa denir, ke-mâ se-yuzkeru. Ve veledi ve vâlidi olmayan adama denir; yukâlu: رَجُلٌ كَلٌّ أَيْ لَا وَلَدَ لَهُ وَلَا وَالِدَ Ve bu iki ma’nâda masdar olur, ke-mâ se-yuzkeru. Ve كَلِيلٌ [kelîl] gibi kesmez künd bıçağa ve kılıca denir; ke-mâ se-yuzkeru.

s. 1. Ringworm; tetter; scaldhead; baldness. 2. A sucker of a tree.

Her, her bir, bir kez, bir kere.

k. ar. Hep, bütün, cümle, cemî’, her: külli yevm = her gün. min külli’l-vücûh = her vechîle. alâ külli hâl = her halde. ≡ iz. ar. Umûm, umûmiyyet, bir şeyin bütünü, umûmu: üstâd-ı küll = umûmun, herkesin hocası. akl-ı küll = umûma şâmil olan akıl.

sıf. [aslı Fârisî’dir] 1. Sârî ve zor geçer bir hastalık çıbanlarından başının saçı dökülmüş veya bu hastalığa duçâr olan: kel çocuk; kel kız; kel baş. 2. Bu hastalığa mübtelâ olmaksızın, başının kılları dökülmüş olan, tas, asla’: ihtiyarlıktan başı büsbütün kel kalmış. 3. mc. Ağaçsız, çıplak: kel dağı.

Herkes, her, bütün, hep, kamu.

Hepsi, tüm, herkes, her, tamamı. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; tamam, her şey, bütün, her bir, her biri, tam.

(a. s. zf.) : hep, bütün, çok. Aki-ı küll : her şeyi kavrayan akıl. Alâ külli hâlin (her halde) : şöyle böyle, olabildiği kadar. Üstâcl-ı küll : herkesin, umûmun üstadı. Min-küll-il-vüeûh : her veçhile, her bakımdan.

Yorgunluk, bitkinlik.

i. 1. İnsanın ve bazı hayvanların vücûdunda biten sertçe ve kalınca tüy, şa’r, mûy: saçından, sakalından, bıyığından kıl koparmak; göğsünde, kollarında çok kıl vardır. Keçi kılı; at kuyruğunun, yelesinin kılları. 2. Keçi tüyü, sof: kıldan çuval, çul. [koyununkine yün ve yapağı; deve, at ve diğer hayvanâtın ince ve kısa olanına tüy denir.] 3. mc. Pek az miktar, cüz’î: düşmesine kıl kaldı; kıl kadar yerinden oynamış.