اَلْكَتِيعُ [el-ketî’] (tâ-yı fevkıyye ile أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Le’îm ve füru-mâyeye denir; yukâlu: رَجُلٌ كَتِيعٌ أَيْ لَئِيمٌ Ve tâmam-ı seneye mahsûs vasf olur ki tâm ve kâmil demektir; yukâlu: حَوْلٌ كَتِيعٌ أَيْ تَامٌّ Ve كَتِيعٌ [ketî’] ve كُتَاعٌ [kutâ’] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) Ehad ve ferd ma’nâsınadır; yukâlu: مَا بِالْمَكَانِ كَتِيعٌ وَكُتَاعٌ أَيْ أَحَدٌ

اَلْكُتَعُ [el-kuta’] (kâf’ın zammı ve tâ’nın fethiyle) Tilki yavrusu. Ve denî ve rezîl olan kimseye dahi derler.

اَلْكِتْعَانُ [el-kit’ân] (kâf’ın kesri ve tâ’nın sükûnuyla) Cem’idir, صُرَدٌ [sured] ile صِرْدَانٌ [sirdân] gibi. Ve صُرَدٌ [sured] bir cins kuşun ismidir. Ve كُتَعُ [kuta’] كَتْعَاءُ [ket’â’]ın dahi cem’i gelir. Ve كَتْعَاءُ [ket’â’] Bir lafzdır ki mü’ennesin te’kîdinde isti’mâl olunur, ‘alâ-mâ se-yecî’u ‘akîbehu; yukâlu: رَأَيْتُ أَخَوَاتِكَ جُمَعَ كُتَعَ [Ve] كَتْعَاءُ [ket’â’]kâf’ın fethi ve tâ’nın sükûnu ve elifin meddiyle te’kîd-i mü’ennes; yukâlu: إِشْتَرَيْتُ هَذِهِ الدَّارَ جَمْعَاءَ كَتْعَاءَ Ve كَتْعَاءَ [ket’â’] جَمْعَاءَ [cem’â’] üzerine takdîm olunmaz, müfred-i müzekkerinde ve cem’lerinde dahi hâl böyle olur. Ve yalnız dahi zikr olunmaz, zîrâ bunlar أَجْمَعُ lafzına tebe’iyyetle zikr olunu gelmişlerdir. Ba’zılar eyitti: أَكْتَعُ [ekta’] ve أَكْتَعُ [ekta’]ın müteferri’âtı 'Arabların جَاءَ عَلَيْهِ حَوْلٌ كَتِيعٌ dediklerinden me’hûzdur ki حَوْلٌ كَتِيعٌ tamâm yıl demektir. Cevherî eyitti: Bunu nahviyyînden işittim ki Şerh-i Cermî’de zikr olunmuştur. Ve كَتَعَ kaçtı ma’nâsına da gelir, هَرَبَ gibi.