i. 1. Genç ve evlenmemiş dişi insan, câriye, duhter: bir kız çıktı; köyün kızları hora tepiyorlardı. 2. Dişi evlâd, evlâd-ı inâs, bint, kerîme, duhter: iki oğlu ve bir kızı vardır; kızlarını evlendirdi; kocada bir kızı vardır; kızının oğulları. 3. Bikr, dûşîze: iki sene evvel evlenmişse de el-yevm kız olduğu mervîdir; iki defa evlenip, bir defasında kız diğerinde seyyibe (dul) aldı. ≡ sıf. Dişi, inâstan: kız çocuk = sabiyye; kızoğlan = bikr. Kız karındaş = hemşîre, uht. Kız evlâd = bint, kerîme.