اَلْقُفُّ [el-kuff] (kâf’ın zammıyla) Bu dahi höbek gibi domalan yüksekçe yere denir. Ve nacağa denir. Ve bodur adama denir. Ve bir nesnenin sırtına ve taşra yüzüne denir. Ve baltanın sap geçirecek deliğine denir. Ve قُفُّ النَّاسِ [kuffu’n-nâs] derme çatma ecnâs-ı nâstan 'ibârettir; yukâlu: قَدِ اجْتَمَعَ عِنْدَهُ قُفُّ النَّاسِ أَيِ الْأَوْبَاشُ وَالْأَخْلاَطُ Ve havâda dağ tarzında zuhûr eden yumru 'azîm sehâba denir. Ve şol sengistâna denir ki iri iri ve birbirine yanaşmış taşlardan 'ibâret ve zemîni bi’l-cümle dürüşt ve galîz olup aslâ yumuşak yeri olmaya. Ve gerçi dağlık olup lâkin tepesi sivri olmayıp nihâyet etrâfına havâle ve kayaları toprağından hâric çökmüş deve hey’etinde ve dahi büyük ve küçük ola. Ve ba’zı قُفٌّ [kuff] vardır ki kayaları büyût gibi a’zam olup ve aralıklarında ba’zen hemvâr ve merg-zâr yerler olur; cem’i أَقْفَافٌ [akfâf] gelir ve قِفَافٌ [kifâf] gelir kâf’ın kesriyle. Ve قُفٌّ [kuff] Medîne’de bir vâdî ismidir, Zuheyr ona bir nesne izâfesiyle işbu beytinde tesniye olarak îrâd eylemiştir: “كَمْ لِلْمَنَازِلِ مِنْ عَامٍ وَمِنْ زَمَنٍ || لِآلِ أَسْمَاءَ فَالْقُفَّيْنِ وَالرُّكُنِ”