اَلْقِرَانُ [el-kirân] (kâf’ın kesriyle) Haccla ‘umrenin mâ-beynin cem’ etmek; tekûlu: قَرَنَ بَيْنَ الْحَجِّ وَالْعُمْرَةِ قِرَانًا Ve قِرَانٌ [kirân] Şol ipe dahi derler ki iki deveyi onda cem’ ederler. Ve قِرَانٌ [kirân] Musâhib olmağa dahi derler; tekûlu: قَارَنْتُهُ قِرَانًا إِذَا صَاحَبْتَهُ Ve قِرَانُ الْكَوَاكِبِ [kirânu’l-kevâkib] dahi bundandır. Ve قِرَانٌ [kirân] İki hurmânın eklde mâ-beynin cem’ etmeğe dahi derler. Ve قِرَانٌ [kirân]Şol oklara dahi derler ki bir kimsenin işi ola. Ve قِرَانٌ [kirân] Ok atışmada iki oku birbirine karîb atmağa dahi derler: يُقَالُ لِلْقَوْمِ إِذَا تَنَاضَلُوا اُذْكُرُوا الْقِرَانَ أَيْ وَالُوا بَيْنَ سَهْمَيْنِ سَهْمَيْنِ Ya’nî her iki okun arasın ulaştırın.

قُرَّانُ [kurrân] (kâf’ın zammı ve râ’nın teşdîdiyle) Bir recülün ismidir. Ve ba’zı eş’ârda bir dere isminde dahi isti’mâl olunmuştur.

اَلْقِرَانُ [el-kirân] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Bu dahi çift öküzlerinin boyunlarına geçirdikleri zivleye denir. Ve masdar olur, hacc ile ‘umreyi cem’ eylemek ma’nâsına ki niyyet-i vâhide ve telbiye-i vâhide ve ihrâm ve sa’y ve tavâf-ı vâhide ile cem’ eylemekten ‘ibârettir, hacc-ı ifrâd mukâbilidir; yukâlu: قَرَنَ بَيْنَ الْحَجِّ وَالْعُمْرَةِ قِرَانًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا جَمَعَ وَيُقَالُ أَقْرَنَ فِي لُغَيَّةٍ كَمَا سَيُذْكَرُ Ve hurmâ koruğu ibsâr ile irtâb beynini cem’ eylemek ma’nâsına müsta’meldir ki bir tarafı henüz koruk ve bir tarafı olmuş olur, alaca ta’bîr olunur ve o hurmâya قَارِنٌ [kârin] denir; yukâlu: قَرَنَ الْبُسْرُ إِذَا جَمَعَ بَيْنَ الْإِبْسَارِ وَالْإِرْطَابِ Ve iki hurmâyı yanaştırıp bir lokma eylemek ma’nâsınadır ki bir niçe kimseler hâzır oldukları hâlde hurmâ ekline mübâşeret eyleseler, birer birer yemek lâzımdır, ikişer ikişer ekl eylemek refîkleri izn vermedikçe menhîdir; yukâlu: قَرَنَ الرَّجُلُ إِذَا جَمَعَ بَيْنَ التَّمْرَتَيْنِ فِي الْأَكْلِ Ve قِرَانٌ [kirân] Şol oklara denir ki birbirine müsâvî olup ve bir okçunun işi ola; bunun müfredi قَرِينٌ [karîn]dir. Ve قِرَانٌ [kirân] مُفَاعَلَةٌ [mufâ’alet]ten masdar olur, mukârenet ma’nâsına. Ve bir adama yâ bir nesneye yâr ve hem-dem ve musâhib olmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَارَنَهُ مُقَارَنَةً وَقِرَانًا إِذَا صَاحَبَهُ

s. pl. of قرن, q. v.

قُرَّانُ [kurrân] (kâf’ın zammıyla) Bir recül ve beyne’l-haremeyn bir vâdî ismidir. Ve Yemâme’de bir karye ve Mekke’ye karîb Merru’z-zahrân nâm mahalde bir karye adıdır. Ve Âzerbaycân eyâletinde bir kasaba adıdır.

اَلْقَرَّانُ [el-karrân] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) Şîşeye denir, قَارُورَةٌ [kârûret] ma’nâsına.

(a. i. c. : kırânât) : 1) yakınlık, (bkz. : mukarenet). 2) iki şeyin birleşmesi. 3) astr. seyyare (* gezegen) lerden ikisinin bir burçta birleşmesi.

(f. i.) : 1848 den 1927 ye kadar İran’da kullanıan bir gümüş para. [1 1/4 dolar değerinde olup 10 kıran 1 tornan ederdi]

iz. ar. [karn’dan müfâ’ale bâbından ikinci masdar] 1. Yakınlık, mukârenet. n. 2. ht. İki seyyârenin ve ale’l-husûs zühre ile müşteri gibi sa’deynin bir burçta rast gelmesi.

s. 1. The rope or thong that fastens the yoke to the plough-beam. 2. A rope or thong with which a slave or captive is secured. 3. A Persian silver coin of the value of about ten pence sterling.