[ انگ. ] (اِ.) واحد اندازه گیری طول برابر با ۴۸/۳۰ - سانتی متر.

(فُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) مردن، درگذشتن.
۲- (اِمص.) مرگ، نیستی.

s. 1. An interval. 2. A space beyond reach.

(اِ.) بادی که از دهان بیرون کنند.

vn & s. 1. A letting an opportunity escape. 2. A going by, slipping by, escaping. 3. A dying; death.

اَلْفَوْتُ [el-fevt] (fâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلْفَوَاتُ [el-fevât] (fâ’nın fethiyle) Bir nesne elden gitmek ve geçip savuşmak ma’nâsınadır, şöyle ki bir dahi idrâki müte’azzir ola. Asl فَوْتٌ [fevt] bir dahi vusûl ve idrâki mümkin olmamak vechiyle bir şey’in insândan geçip dûr olması ma’nâsına mevzû’dur; yukâlu: فَاتَهُ اْلأَمْرُ يَفُوتُ فَوْتًا وَفَوَاتًا إِذَا ذَهَبَ عَنْهُ Ve 'Arablar هُوَ فَوْتَ فَمِهِ وَفَوْتَ رُمْحِهِ وَفَوْتَ يَدِهِ derler, “O nesne onun gözü görüp eli yetişmediği yerdedir” diyecek mahalde. Meselâ bed-du’â makâmında جَعَلَ اللهُ رِزْقَهُ فَوْتَ فَمِهِ أَوْ فَوْتَ رُمْحِهِ أَوْ فَوْتَ يَدِهِ derler, ya’nî “Hak ta’âlâ rızkını şu vechile kılsın ki gözü görsün ağızı yâhûd mızrağı yâhûd eli erişmesin.” Ve yukâlu: هُوَ مِنِّي فَوْتَ الرِّيحِ أَيْ بِحَيْثُ لاَ تُدْرِكُهُ الرِّيحُ Buralarda فَوْتَ lafzı zarf mecrâsındadır, مَكَانٌ فَوْتَ فَمِهِ takdîrindedir. Ve فَوْتٌ [fevt] Her iki parmağın aralığına ıtlâk olunur. Ve فَوَاتٌ [fevât] مَوْتُ فَجْأَةٍ [mevtu fec’et] ma’nâsına isti’mâl olunur, سَبْقٌ [sebk] ma’nâsından me’hûzdur ki فَاتَنِي فُلاَنٌ بِكَذَا derler, سَبَقَنِي ma’nâsına ki bu dahi mecâzdır; ve minhu’l-hadîsu: “مَرَّ بِحَائِطٍ مَائِلٍ فَأَسْرَعَ فَقِيلَ يَا رَسُولَ اللهِ أَسْرَعْتَ الْمَشْيَ فَقَالَ أَخَافُ مَوْتَ الْفَوَاتِ” أَيْ مَوْتَ الْفَجْأَةِ

Vaktini kaçırmak, yetişememek, faydalanamadan elinden kaçırmak, randevuya geç kalmak.

(a. i.) : 1) bir daha ele geçmemek üzere kaybetme, elden çıkarma, kaçırma.

iz. ar. 1. Kaçırma, elden çıkarma, kaybetme: fırsatı fevt etti. 2. Ölüm, mevt, ölme: fevt olmak = ölmek.

اَلْفَوْتُ [el-fevt] (fâ’nın fethiyle ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلْفَوَاتُ [el-fevât] (fethateynle) Bir kimseden bir nesne geçmek; yukâlu: فَاتَهُ الشَّيْءُ Ve bir nesneye erişmemeğe derler; yukâlu fî mahalli’ş-şetmi: “جَعَلَ اللهُ رِزْقَهُ فَوْتَ فَمِهِ” أَيْ حَيْثُ يَرَاهُ وَلَا يَصِلُ إِلَيْهِ ve tekûlu: “هُوَ مِنِّي فَوْتَ الرُّمْحِ” أَيْ حَيْثُ لَا يَبْلُغُهُ Ve iki parmak arasında olan ferceye derler. Ve فَوَاتٌ [fevât] Müfâce’et ma’nâsına da gelir; yukâlu: مَاتَ فُلَانٌ مَوْتَ فَوَاتٍ أَيْ فَجْأَةً