(a. c. : fünûn) : 1) nevi, çeşit, sınıf, tabaka, türlü. 2) hüner, marifet, sanat, ilim.

iz. ar. cm: fünûn. 1. Nevi, cins, türlü. 2. Ulûm ve maârifin beher şube ve nevi: fünûn-ı riyâziyye; bu da o ilmin bir fennidir. 3. Akıl, tecrübe ve ispat ile vücûda gelen ilim: fenn-i tıp, fenn-i zirâat, fenn-i kimyâ; erbâb-ı fenn, ehl-i fenn = fenn-âşinâ olanlar. [ilim e’amm olup, bunlara da ıtlâk olunur, halbuki fenn mesela sarf ve nahiv gibi ulûm-ı edebiyye ve fıkıh ve hadis gibi ulûm-ı nakliyyeye ıtlak olunmaz.] 4. mc. Hîle, mekr, hud’a: onun fennine aldanmamalı.

اَلْفَنُّ [el-fenn] (fâ’nın fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Hâl ve darb ve sınf ve gûne ma’nâsınadır, bundan türlü ve çeşit makûlesiyle ta’bîr olunur; cem’i أَفْنَانٌ [efnân] ve فُنُونٌ [funûn] gelir. Ve أَفْنَانٌ [efnân]ın cem’ü’l-cem’i أَفَانِينُ [efânîn]dir; yukâlu: فَنٌّ مِنْهُ أَيْ حَالٌ وَضَرْبٌ مِنْهُ Ve masdar olur, tard eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَنَّ الْإِبِلَ فَنًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا طَرَدَهُ Ve bir adamı mu’âmelede aldatmak ma’nâsınadır ki fend eylemek ta’bîr olunur; yukâlu: فَنَّ فُلَانًا فِي الْبَيْعِ إِذَا غَبَنَهُ Ve medyûn deyni uzatmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَنَّ دَيْنَهُ إِذَا مَطَلَهُ Ve renc ve ‘anâ’ ve zahmet ma’nâsınadır; tekûlu: لَقِيتُ مِنْهُ فَنًّا أَيْ عَنَاءً Ve tezyîn eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: فَنَّهُ إِذَا زَيَّنَهُ

s. (pl. فنون) 1. (pl. also افنان) A sort, kind, variety. 2. An art; a practical science.

اَلْفَنُّ [el-fenn] (fâ’nın fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Nev’ ma’nâsınadır.

اَلْفُنُونُ [el-funûn] (zammeteynle) Cem’i, envâ’ ma’nâsına. Ve فَنٌّ [fenn] Sürmeğe dahi derler; tekûlu: فَنَنْتُ الْإِبِلَ إِذَا طَرَدْتَهَا