(a. i.) : 1) fındık, (bkz. : bunduk, punduk). 2) han, misafirhane).

i. [asıl Fârisî olup, Arabîde müsta’meldir ve esâsen Ποντικός Karadeniz’e mensûb manasıyla Yunanîdir; çünki Karadeniz sevâhil-i cenûbiyesinde kesretle hâsıl olur] Maruf meyve ki, katı ve sert bir kabuk içinde yuvarlak veya müstatîlce bir lebi vardır ve yabanî ve bostânîsi olur.

iz. ar. 1. Madde-i ânifede mezkûr meyve. 2. [yu. Πανδοχεϊον = umûmu kabul eden] hân, misâfir-hâne. 3. [Venedik’ten muarreb. — “bunduk dahi derler.] Arabistan’a ibtidâ oradan giden tüfenk.

اَلْفُنْدُقُ [el-funduk] (قُنْفُذٌ [kunfuz] vezninde) بُنْدُقٌ [bunduk] gibi fındık ta’bîr olunan yemişe denir. Ve yollarda olan hâne ve kârbân-sarâya denir; فُنْتُقٌ [funtuk] gibi. Şârih der ki فُنْتُقٌ [funtuk] ve فُنْدُقٌ [funduk] şol hândır ki yollar üzere yaparlar, gurebâ’ ve ebnâ-i sebîl ücretsiz ona konarlar. Ve Massîsâ nâm kasaba kurbünde bir mevzi’ adıdır. Ve bir muhaddis lakabıdır.

s. (pl. فنادق) An inn, caravanserai.