اَلْفَقْرُ [el-fakr] (fâ’nın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Çukur kazmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَقَرَ الرَّجُلُ فَقْرًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا حَفَرَ Ve iplik geçirmek için boncuk delmek ma’nâsınadır; yukâlu: فَقَرَ الْخَرَزَ إِذَا ثَقَبَهُ لِلنَّظْمِ Ve serkeş deve râm olmak için burnunu kemiğe kadar yırtıp kiriş geçirmek ma’nâsınadır ki yuları o kirişe bend edip onunla istediği gibi kullanırlar; yukâlu: فَقَرَ أَنْفَ الْبَعِيرِ إِذَا حَزَّهُ بِحَدِيدَةٍ حَتَّى يَخْلُصَ إِلَى الْعَظْمِ ثُمَّ جَعَلَ عَلَى مَوْضِعِ الْحَزِّ وَتَرًا فَلَوَى عَلَيْهِ جَرِيرًا لِتَذْلِيلِهِ Ve فَقْرٌ [fakr] Tasaya ıtlâk olunur. Cem’i فُقُورٌ [fukûr] gelir.

اَلْفَقِيرُ [el-fekîr] Fakr u fâka sâhibi kişiye denir; cem’i فُقَرَاءُ [fukarâ’] gelir. Mü’ennesi فَقِيرَةٌ [fekîret]tir; cem’i فَقَائِرُ [fekâ’ir]dir.

Muhtaç olmak, fakir olmak, yoksullaşmak, delmek, delip geçmek.

اَلْفَقْرُ [el-fakr] (fâ’nın fethi ve kâf’ın sükûnuyla, fâ’nın zammıyla da lügattir) Yoksulluk ma’nâsınadır; غِنَاءٌ [ginâ’] mukâbilidir.

Fakirleşmek, muhtaç olmak, yoksullaşmak.

Yoksulluk. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; fakirlik, fukaralık, mahrumiyet, yokluk, eksiklik, olmayış.

Yoksulluk, fakirlik, fukaralık. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; züğürtlük, mahrumiyet, yokluk, eksiklik, olmayış, manevi noksanlık, sefalet, azlık, ihtiyacı olma.

(a. i.) : fakirlik, yoksulluk, muhtaçlık, züğürtlük.

Delmek, kazmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; delip geçmek, etkilemek.

iz. ar. Yoksulluk, fakirlik, fukaralık, ihtiyaç, mal ve servet fikdânı: fakr, mûcib-i şeyn ve hacâlet değildir, elverir ki nâmus ve terbiye ile müterâfık olsun.