اَلْغَزِلُ [el-gazil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Dâ’imâ nisvânla 'âşıkâne erişip مُغَازَلَةٌ [mugâzelet] eden zen-dosta denir; yukâlu: هُوَ غَزِلٌ أَيْ مُتَغَزِّلٌ بِالنِّسَاءِ Ve her nesneden 'âciz ve za’îf olan adama denir ki aslâ bir şey’in idâresine kudreti olmaya; yukâlu: رَجُلٌ غَزِلٌ أَيْ ضَعِيفٌ عَنِ الْأَشْيَاءِ

اَلْغَزْلُ [el-gazl] (عَزْلٌ ['azl] vezninde) İplik eğirmek ma’nâsınadır; yukâlu: غَزَلَتِ الْمَرْأَةُ الْقُطْنَ غَزْلًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve غَزْلٌ [gazl] Eğrilmiş ipliğe denir, مَغْزُولٌ [magzûl] ma’nâsına.

(yünü) eğirmek, (ip) eğirmek.

iz. ar. 1. Mahbûbenin hüsn ü cemâlini medh ederek kendisine takılma, bu yolda şiir söyleyerek mahbûbe ile eğlenme. n. 2. Aşk, muhabbet ve işret hakkında beş on beyitten mürekkep şiir: güzel bir gazel söyledi; gazelde şuarâ-yı İran’ın en mâhiri ve en büyük üstâdları Sa‘dî-i Şirâzî’dir.

İyi kur yapan.

(b-ne, kadına güzel sözler ile) بِ sevgisini kazanmak, (kadına) بِ güzel duygularını şiir ile ifade etmek.

Aşk şiiri, aşk, cilve, flört, kur yapma. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; gazel, mantar iskeletini oluşturan lif topluluğu, kur.

(a. s.) : 1) lâtif. 2) i. ed. klâsik şark şiirinin en mühim ve en çok kullanılmış olan nazım şeklidir. Arap’lardan Acem’lere ve onlardan da Türk’lere geçmiştir. Gazel, nazariyyatta 5-15 beyit olur, ilk beytin mısraları aralarında kafiyeli, diğer beyitlerde ilk mısraı serbest, ikinci mısra matla ile kafiyelidir. İlk beyte "matla’", son beyte “makta” denir. Gazel “lyrique” bir şekildir; başta aşkın her türlü safahatı ve mevzuatı, cânân ve mey olduğu halde, rindlik, hayat felsefesi, tasavvuf, tabîat gibi şeyler mevzuunu teşkîl edebilir. 2) mec. irticaî olarak ses ile yapılan taksim’dir, ekseriya saz ile karşılıklı olarak saz-söz taksimi şeklinde yapılır.

Eğirme, triko, eğrilmiş iplik, eğirmek, eğirilmiş iplik.

i. Ağacın üzerinde kuruyan yaprak.