vn. & s. An impeding, hindering, delaying; impediment, delay.

اَلْعَوْقُ [el-'avk] (‘ayn’ın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Bir nesneyi men’ edip alıkomak. Ve kalbe duhûl etmek mahallinde dahi isti’mâl olunur: “مَا عَاقَتِ الْمَرْأَةُ عِنْدَ زَوْجِهَا وَلَا لَاقَتْ” derler, kalbine girmedi ma’nâsına.

اَلْعُوَقُ [el-'uvak] (صُرَدٌ [surad] vezninde) ve اَلْعِوَقُ [el-'ivak] (عِنَبٌ ['ineb] vezninde) ve اَلْعُوَقَةُ [el-'uvekat] (هُمَزَةٌ [humezet] vezninde) Bunlar da nâsı dâ’imâ umûr ve mesâlıhından 'avk ve تَبْثِيطٌ [tebsît] eden adama denir.

اَلْعُوَّقُ [el-'uvvak] (قُبَّرٌ [kubber] vezninde) Bu dahi عَيِّقٌ ['ayyik] ve عُوَقٌ ['uvak] ma’nâsınadır; 'alâ-kavlin korkak adama ıtlâk olunur; yukâlu: رَجُلٌ عُوَّقٌ أَيْ يُثَبِّطُ النَّاسَ عَنْ أُمُورِهِمْ أَوْ جَبَانٌ Ve عُوَّقٌ ['uvvak] عَائِقٌ [‘â’ik] lafzından cem’ olur.

عُوقٌ ['Ûk] (نُوحٌ [nûh] vezninde) Selefte tûl-i kâmetle zebân-zede olan 'Ûc nâm kimsenin pederi ismidir ki 'Ûc b. 'Ûk tûl-i kâmette darb-ı meseldir. 'Âmme-i nâsın 'Ûc b. 'Unuk demeleri yanlıştır.

اَلْعَوْكُ [el-'avk] (شَوْكٌ [şevk] vezninde) Bir kimse üzere döne döne hamle eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَ عَلَيْهِ يَعُوكُ عَوْكًا إِذَا عَطَفَ وَكَرَّ Ve bir nesneye teveccüh ve ikbâl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَ عَلَيْهِ إِذَا أَقْبَلَ Ve 'avret kendi hânesine gelip bulduğunu yemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَتِ الْمَرْأَةُ إِذَا رَجَعَتْ فِي بَيْتِهَا فَأَكَلَتْ مَا فِيهِve minhu’l-meselu: “عُوكِي عَلَى بَيْتِكِ إِذَا أَعْيَاكِ بَيْتُ جَارَتِكِ”Ya’nî “Ey hatun, komşunun evinde yiyecek nesne bulmadığın hînde kendi evceğizine varıp bulduğunu ekl eyle.” Ve kesb eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَ مَعَاشَهُ إِذَا كَسَبَهُ Ve sığınmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَ بِهِ إِذَا لَاذَ Ve bir nesne ümîdine düşmek ma’nâsınadır; yukâlu: عَاكَ عَلَى مَالِهِ إِذَا رَجَاهُVe عَوْكٌ ['avk] Evvel vehle ma’nâsınadır; tekûlu: لَقِيتُهُ أَوَّلَ عَوْكٍ وَبَوْكٍ أَيْ أَوَّلَ شَيْءٍ Ve hareket ma’nâsınadır; yukâlu: مَا بِهِ عَوْكٌ أَيْ حَرَكَةٌ

iz. ar. Alıkoyma, mâni‘ olma, engel olma, te’hîr: işimizi avk u te’hîr etti. [“ta‘vîk” daha müsta‘meldir.]

(a. i. c. : a’vâk) : alıkoyma, durdurma, vazgeçirme, (bkz. : te’hîr).

عَوَقٌ ['Avak] (fethateynle) 'Abdulkays kabîlesinden bir batn ismidir; fuzalâ-yı seleften Munzir b. Mâlik ve Şeyhü’l-Buhârî Muhammed b. Sinân el-'Avakiyyân onlardandır. Ve عَوَقٌ ['avak] Açlık ma’nâsına müsta’meldir; tekûlu: أَخَذَنِي الْعَوَقُ أَيِ الْجُوعُ

اَلْعُوَاقُ [el-'uvâk] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) Dâbbenin yürürken karnından zuhûr eden savta denir.