Öğretilmek.

iz. ar. cm: âlemîn, avâlim. 1. Kâinât, mahlûkât, kâffe-i ecrâm-ı semâviyye ve mâfîhâ, cihan: Cenâb-ı Hakk âlemi yaratmıştır; bütün âlemin hâlik ve sâhibidir. 2. Bir şems ile ona tâbi‘ olan, yani onun etrâfına devr eden seyyarâtın teşkil ettikleri dâire; âlem-i şems; Rabbü’l-âlemîn. 3. Dünya, kürre-i arz: devr-i âlem; âlemin her tarafı dolaşıldı. 4. İnsanlar, halk: âlem bilir, âlem işitti. 5. Cemiyyet, cemâat ayrıca bir hal ve sûret ibrâz eden ictimâ‘ veya keyfiyyet: bir eğlence âlemi yaptık; çocukluk âlemi, mektep âlemi başka bir haldir; عالم معنا âlem-i mana = rü’yâ hali; غالم آب âlem-i âb = işret cemiyyeti; kendi âlemindedir = kendi halinde; عالم ارواح âlem-i ervâh, عالم ملكوت âlem-i melekût, عالم لاهوت âlem-i lâhût, عالم غیب âlem-i gayb = âlem-i rûhânî.

ب öğretmek, على işaret koymak, ders vermek, bilgi vermek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; bildirmek, işaretlemek, yetiştirmek, etiketlemek, eğitmek, etiket yapıştırmak, sınıflandırmak, tanımlamak, terbiye etmek, yol göstermek, alıştırma yaptırmak.

Öğrenilmek.

ب bilmek, tanımak, anlamak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; من ayırt etmek, haberi olmak, farkında olmak, (bden) مِنْ، بِ öğrenmek, öğrenmek.

Bilim, bilgi, ilim, bilgilenme, öğrenme, idrak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kavrama, farkında olma, haberdar olma, farkındalık, haberdarlık, irfan, hikmet, anlayış, bilme, marifet.

(a. i. c. : ulûm) : 1) bilme, biliş; bir şeyin doğrusunu bilme, (bkz. : dâniş). 2) okuyarak öğrenilen bilgi, nazarî bilgi.

(a. i. c. : a’lâm) : 1) nişan, alâmet. 2) bayrak, sancak. 3) sınır işareti. 4) yüksek dağ. 5) dudaktaki çatlaklık. 6) has isim. 7) minare tepesi. 8) sarığın altın teli.

Bayrak, işaret, alamet, özel isim, seçkin, otorite. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; tavşan dudağı, meşhur kişi, önemli şahsiyet, mühim şahsiyet, özel ad, sancak, ünlü, pankart, önemli kişi, manşet, şahsiyet, star, yıldız, yetke, uzman, tavşandudağı, alem, dağ, güzide, seçkin kişi, önemli/mühim şahsiyet, iz, yol işareti, emare, ünlü kişi, nişan.

Bilim.