اَلْعَطَنُ [el-'atan] (fethateynle) Deri dibâgat esnâsında bed râyiha bağlamak; tekûlu: عَطِنَ الْإِهَابُ عَطَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَنْتَنَ وَسَقَطَ [صُوفُهُ] فِي الْعَطَنِ ve عَطَنٌ ['atan] Suya yakın mahalde deve yatağı olan yer.

اَلْعَطِنُ [el-'atin] ('ayn’ın fethi ve tâ’nın kesriyle) Zikr olunan hâlet üzere olan deri.

اَلْعَطَنُ [el-'atan] (fethateynle) Havuz yöresinde olan deve yatağına denir, niteki sâ’ir mahalde olan merâh ve me’vâ denir; yukâlu: أَنَاخَتِ الْإِبِلُ بِالْعَطَنِ وَهُوَ وَطَنُهَا وَمَبْرَكُهَا حَوْلَ الْحَوْضِ Kezâlik havuz yöresinde olan koyun ve keçi yatağına denir; cem’i أَعْطَانٌ [a’tân]dır; ve minhu tekûlu’l-'Arab: “ضَرَبُوا بِعَطَنٍ” أَيْ رَوُوا ثُمَّ أَقَامُوا عَلَى الْمَاءِ Ya’nî “Suya gereği gibi kendileri ve dâbbeleri kandıktan sonra tekrâr su içmeğe kıyâm ve teveccüh ettiler.” Şârih der ki kelâm-ı mezbûr emsâldendir, nâsın kesret ve ittisâ’ı zımnında darb olunur, ke-mâ fi’n-Nihâye fî hadîsi’r-ru’yâ: “ضَرَبَ النَّاسُ بِعَطَنٍ” ضُرِبَ مَثَلًا لِاتِّسَاعِ النَّاسِ فِي زَمَنِ عُمَرَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَمَا فُتِحَ علَيْهِمْ مِنَ الْأَمْصَارِ Ve 'Arablar filân hânedân ve sâhib-i servet ü sâmân ve sehî ve kerîm ve sâhib-i ihsândır diyecek yerde فُلَانٌ رَحْبُ الْعَطَنِ derler ki kinâyedir; yukâlu: هُوَ رَحْبُ الْعَطَنِ أَيْ كَثِيرُ الْمَالِ وَاسِعُ الرَّحْلِ رَحْبُ الذِّرَاعِ Ve عَطَنٌ ['atan] Masdar olur, deri dibâgatte 'alâ-hâlihi terk olunmakla çürüyüp kokmak ma’nâsınadır; 'alâ-kavlin tüyü yolunmak için üzerine su sepip sepîde yatırmakla yumuşamak ma’nâsınadır; yukâlu: عَطِنَ الْجِلْدُ عَطَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا وُضِعَ فِي الدِّبَاغِ وَتُرِكَ فَأُفْسِدَ وَأَنْتَنَ أَوْ نُضِحَ عَلَيْهِ الْمَاءُ فَدَفَنَهُ فَاسْتَرْخَى شَعْرُهُ لِيُنْتَفَ

اَلْعَطَنُ [el-'atan] (fethateynle) Deri dibâgat esnâsında bed râyiha bağlamak; tekûlu: عَطِنَ الْإِهَابُ عَطَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَنْتَنَ وَسَقَطَ [صُوفُهُ] فِي الْعَطَنِ ve عَطَنٌ ['atan] Suya yakın mahalde deve yatağı olan yer.

اَلْعَطَنُ [el-'atan] (fethateynle) Havuz yöresinde olan deve yatağına denir, niteki sâ’ir mahalde olan merâh ve me’vâ denir; yukâlu: أَنَاخَتِ الْإِبِلُ بِالْعَطَنِ وَهُوَ وَطَنُهَا وَمَبْرَكُهَا حَوْلَ الْحَوْضِ Kezâlik havuz yöresinde olan koyun ve keçi yatağına denir; cem’i أَعْطَانٌ [a’tân]dır; ve minhu tekûlu’l-'Arab: “ضَرَبُوا بِعَطَنٍ” أَيْ رَوُوا ثُمَّ أَقَامُوا عَلَى الْمَاءِ Ya’nî “Suya gereği gibi kendileri ve dâbbeleri kandıktan sonra tekrâr su içmeğe kıyâm ve teveccüh ettiler.” Şârih der ki kelâm-ı mezbûr emsâldendir, nâsın kesret ve ittisâ’ı zımnında darb olunur, ke-mâ fi’n-Nihâye fî hadîsi’r-ru’yâ: “ضَرَبَ النَّاسُ بِعَطَنٍ” ضُرِبَ مَثَلًا لِاتِّسَاعِ النَّاسِ فِي زَمَنِ عُمَرَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ وَمَا فُتِحَ علَيْهِمْ مِنَ الْأَمْصَارِ Ve 'Arablar filân hânedân ve sâhib-i servet ü sâmân ve sehî ve kerîm ve sâhib-i ihsândır diyecek yerde فُلَانٌ رَحْبُ الْعَطَنِ derler ki kinâyedir; yukâlu: هُوَ رَحْبُ الْعَطَنِ أَيْ كَثِيرُ الْمَالِ وَاسِعُ الرَّحْلِ رَحْبُ الذِّرَاعِ Ve عَطَنٌ ['atan] Masdar olur, deri dibâgatte 'alâ-hâlihi terk olunmakla çürüyüp kokmak ma’nâsınadır; 'alâ-kavlin tüyü yolunmak için üzerine su sepip sepîde yatırmakla yumuşamak ma’nâsınadır; yukâlu: عَطِنَ الْجِلْدُ عَطَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا وُضِعَ فِي الدِّبَاغِ وَتُرِكَ فَأُفْسِدَ وَأَنْتَنَ أَوْ نُضِحَ عَلَيْهِ الْمَاءُ فَدَفَنَهُ فَاسْتَرْخَى شَعْرُهُ لِيُنْتَفَ

(deri tabaklama esnasında) çürümek.

Çürümüş. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kokmuş.

Develerin su kaynağı yakınındaki dinlenme yeri, koyunların suya yakın ağılı, develerin suya yakın dinlenme yeri, bitki ve hayvan için uygun özel doğal ortam.

(deriyi) الجِلْدَ (tabaklamak için) suya yatırmak, (keteni) الكَتَّانَة suya yatırıp yumuşatmak, deriyi suya yatırmak.

اَلْمَعْطُونُ [el-ma’tûn] ve اَلْعَطِينُ [el-'atîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Vasf-ı mezkûr üzere olan deriye denir. Ve عَطِينٌ ['atîn] ve عَطِينَةُ ['atînet] Vücûdu bed-râyiha olan kimseye denir; yukâlu: رَجُلٌ عَطِينٌ وَعَطِينَةٌ أَيْ مُنْتِنٌ