اَلْعِضُّ [el-'idd] ('ayn’ın kesriyle) Şol kimsedir ki ziyâde zîrek olup gâyet belîg ola; yukâlu: عَضِضْتَ يَا رَجُلُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أي صِرْتَ عِضًّا Ve عِضٌّ ['idd] Bir nesnenin üzerine kavî olan kimseye de derler; yukâlu: فُلَانٌ عِضُّ مَالٍ أَيْ شَدِيدُ الْقِيَامِ عَلَيْهِ وَعِضُّ سَفَرٍ أَيْ قَوِيٌّ عَلَيْهِ Ve عِضٌّ ['idd] Şol kilîde dahi derler ki çetin olup açılmaya; yukâlu: غَلَقٌ عِضٌّ إِذَا كَانَ لَا يَكَادُ يَنْفَتِحُ Ve عِضٌّ ['idd] Şol dikenli ağaca derler ki kiçirek ola; yukâlu: هَذَا بَلَدٌ بِهِ عِضٌّ

(عَ ضّ) [ ع. ]
۱- (مص م.) گزیدن، به دندان گرفتن.
۲- (اِ.) سختی روزگار.

اَلْعُضُّ [el-'udd] ('ayn’ın zammıyla) Deveye yutturdukları hamur yumağına denir. Ve yoncaya denir, قَتٌّ [katt] ma’nâsına. Ve yalnızca arpa ile karışık buğdaya denir ki deveye 'alef ederler yâhûd dövülmüş hurmâ çekirdeğiyle yoncaya denir ki kezâlik deveye 'alef ederler; yâhûd dövülmüş çekirdek ile hamura ve arpaya denir ki birbirine katıp deveye yedirirler. Ve yerde kalan yoğun ağaca denir ki murâd omçasıdır. Ve bir yere biriktirilmiş kalın tomruklara denir. Ve kuru otluğa denir.

اَلْعِضُّ [el-'idd] ('ayn’ın kesriyle) Şol kimsedir ki ziyâde zîrek olup gâyet belîg ola; yukâlu: عَضِضْتَ يَا رَجُلُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أي صِرْتَ عِضًّا Ve عِضٌّ ['idd] Bir nesnenin üzerine kavî olan kimseye de derler; yukâlu: فُلَانٌ عِضُّ مَالٍ أَيْ شَدِيدُ الْقِيَامِ عَلَيْهِ وَعِضُّ سَفَرٍ أَيْ قَوِيٌّ عَلَيْهِ Ve عِضٌّ ['idd] Şol kilîde dahi derler ki çetin olup açılmaya; yukâlu: غَلَقٌ عِضٌّ إِذَا كَانَ لَا يَكَادُ يَنْفَتِحُ Ve عِضٌّ ['idd] Şol dikenli ağaca derler ki kiçirek ola; yukâlu: هَذَا بَلَدٌ بِهِ عِضٌّ

vn. & s. A nipping, snapping, biting.

Yağsızlıktan birbirine yapışma.

Isırmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; عَلَى، بِ ısırmak, acı vermek, diş geçirmek, dişlemek.

(a. i.) : ısırma.

Bodur, dikenli çalı, bodur dikenli çalı.

اَلْعَضُّ [el-'add] (‘ayn’ın fethi ve dâd’ın teşdîdiyle) Isırmak; yukâlu: عَضِضْتُ بِاللُّقْمَةِ فَأَنَا أَعَضُّ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve عَضَضْتُ fethle ya’nî bâb-ı evvelden lügattır رِبَابٌ [ribâb]da. Ve رِبَابٌ [ribâb] râ’nın kesriyle şol kavmdir ki kabâ’il-i muhtelifeden cem’ ola; yukâlu: عَضَّهُ وَعَضَّ بِهِ وَعَضَّ عَلَيْهِ