vulg. arab, s. 1. The Arabian people and race. 2. T. An Arab. 3. T. A negro.

اَلْعَرَبُ [el-'Arab] (fethateynle) Nâstan bir tâ’ifedir, ona nisbet olundukta عَرَبِيٌّ ['Arabiyy] dersin. Ve fâsid olmağa derler; yukâlu: عَرِبَتْ مَعِدَتُهُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْ فَسَدَ وَعَرِبَ الْجُرْحُ أَيْضًا أَيْ نَكَسَ

اَلْعَرْبُ [el-'arb] ('ayn’ın fethi ve râ’nın sükûnuyla ve fethateynle câ’izdir) Cünbüş ve şevk ve neşât ma’nâsınadır; yukâlu: بِهِ عَرْبٌ أَيْ نَشَاطٌ Ve عَرْبٌ ['arb] (râ’nın sükûnuyla) Yemek, ekl ma’nâsınadır; yukâlu: عَرَبَ الطَّعَامَ عَرْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا أَكَلَهُ

اَلْعُرْبُ [el-'Urb] ('ayn’ın zammı ve râ’nın sükûnuyla) ve اَلْعَرَبُ [el-'Arab] (fethateynle) 'Acemin hilâfı olan tâ’ife-i insânîdir. Burada 'acemden murâd mâ-'adâ-yı 'Arabdır ki Türk ve Fürs ve Rûm ve Hindî ve sâ’ir tavâ’iftir. Ve عَرَبٌ ['Arab] kelimesi mü’ennestir, طَائِفَةٌ [tâ’ifet] te’vîliyle; yukâlu: اَلْعَرَبُ الْعَارِبَةُ وَالْعَرَبُ الْعَرْبَاءُ Ve عَرَبٌ ['Arab] sükkân-ı emsâr ya’nî beldelerde sâkin olanlarına muhassastır; ‘alâ-kavlin beledî ve bedevîye şâmildir. Ve أَعْرَابٌ [A’râb] Ki hemzenin fethiyle cem’ sûretindedir yâhûd fi’l-asl cem’dir, bâdiye-nişîn olanlarına ıtlâk olunur ki bedevî ta’bîr olunur. Bunun müfredi yoktur, أَعَارِيبُ [e’ârîb] üzere cem’lenir.

اَلْعَرْبُ [el-'arb] ('ayn’ın fethi ve râ’nın sükûnuyla ve fethateynle câ’izdir) Cünbüş ve şevk ve neşât ma’nâsınadır; yukâlu: بِهِ عَرْبٌ أَيْ نَشَاطٌ Ve عَرْبٌ ['arb] (râ’nın sükûnuyla) Yemek, ekl ma’nâsınadır; yukâlu: عَرَبَ الطَّعَامَ عَرْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا أَكَلَهُ

اَلْعُرْبُ [el-'Urb] ('ayn’ın zammı ve râ’nın sükûnuyla) ve اَلْعَرَبُ [el-'Arab] (fethateynle) 'Acemin hilâfı olan tâ’ife-i insânîdir. Burada 'acemden murâd mâ-'adâ-yı 'Arabdır ki Türk ve Fürs ve Rûm ve Hindî ve sâ’ir tavâ’iftir. Ve عَرَبٌ ['Arab] kelimesi mü’ennestir, طَائِفَةٌ [tâ’ifet] te’vîliyle; yukâlu: اَلْعَرَبُ الْعَارِبَةُ وَالْعَرَبُ الْعَرْبَاءُ Ve عَرَبٌ ['Arab] sükkân-ı emsâr ya’nî beldelerde sâkin olanlarına muhassastır; ‘alâ-kavlin beledî ve bedevîye şâmildir. Ve أَعْرَابٌ [A’râb] Ki hemzenin fethiyle cem’ sûretindedir yâhûd fi’l-asl cem’dir, bâdiye-nişîn olanlarına ıtlâk olunur ki bedevî ta’bîr olunur. Bunun müfredi yoktur, أَعَارِيبُ [e’ârîb] üzere cem’lenir.

i. sıf. Zencî, siyâh, siyâhî ki memleketimize bilâd-ı Arap’tan geldiklerinden dolayı bu isimle tesmiyeleri adet olmuştur ve tefrîk için asıl Arablar’a “Beyaz Arat” yâhut “Ak Arap” denilmeye mecburiyyet el vermiştir: Arap köle; Arap halâyık.

i. sıf. Zencî, siyâh, siyâhî ki memleketimize bilâd-ı Arap’tan geldiklerinden dolayı bu isimle tesmiyeleri adet olmuştur ve tefrîk için asıl Arablar’a “Beyaz Arat” yâhut “Ak Arap” denilmeye mecburiyyet el vermiştir: Arap köle; Arap halâyık.

عَرَابٌ [‘arâb] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) خَزَمٌ [hazem] nâm şecerin semeri ismidir. Ve خَزَمٌ [hazem] hâ’ ve zâ-yı mu’cemeteyn ile 'Arabistân’da دَوْمٌ [devm] ağacına şebîh bir şecerdir ki kabuğundan urgan ve ip bükülür.

اَلْعِرْبُ [el-'irb] ('ayn’ın kesriyle) بُهْمَى [buhmâ] ya’nî kedi otu ve ebe pisiği dedikleri otun kurusuna denir.