اَلْعَزَبُ [el-'azeb] ('ayn’ın ve zâ-yı mu’cemenin fethiyle) Ehli ya’nî zevcesi olmayan kişiye denir ki ergen ta’bîr olunur, sultânlıktır. Cem’i أَعْزَابٌ [a’zâb] gelir; mü’ennesinde عَزَبَةٌ ['azebet] denir hâ’yla ve عَزَبٌ ['azeb] dahi denir, müzekkeri gibi.

اَلْعَظِبُ [el-'azib] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve اَلْعَاظِبُ [el-'âzib] Otsuz ve susuz kır yerlere nâzil olan kimseye denir ki haşem-nişîn tâ’ifesinden olacaktır.

Acıvermek, eziyet etmek, cezalandırmak.

اَلْعَظْبُ [el-'azb] ('ayn’ın fethi ve zâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) Kuş kuyruğunun dibini sür’atle oynatmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَظَبَ الطَّائِرُ عَظْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا حَرَّكَ زِمِكَّاهُ بِسُرْعَةٍ Ve عَظْبٌ ['azb] ve عُظُوبٌ ['uzûb] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bir nesneye sabr ve sebâtla müdâvemet edip pâyidâr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَظَبَ عَلَيْهِ عَظْبًا وَعُظُوبًا إِذَا لَزِمَهُ وَصَبَرَ عَلَيْهِ ve yukâlu: إِنَّهُ لَحَسَنُ الْعُظُوبِ عَلَى الْمُصِيبَةِ أَيْ إِنَّهُ حَسَنُ التَّصَبُّرِ جَمِيلُ الْعَزَاءِ Ve عَظْبٌ ['azb] Devâbb ve mevâşî üzere kâ’im ve mukayyed olup ri’âyet ve tîmârları husûsunda dâ’imâ ihtimâm eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: عَظَبَ فُلاَنٌ عَلَى مَالِهِ إِذَا أَقَامَ عَلَيْهِ Ve gövdenin derisinin rutûbeti çekilip kupkuru olmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَظَبَ جِلْدُهُ إِذَا يَبِسَ Ve el kesret-i 'amelden gılzatlanıp nasır bağlamak ma’nâsınadır; yukâlu: عَظَبَتْ يَدُهُ إِذَا غَلُظَتْ عَلَى الْعَمَلِ

İengel olmak.

U (عُذْبُوبَة), tatlı olmak, makbul olmak.

Tatlı, hoş, makbul, güzel. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; sevimli, şirin, lezzetli, içilebilir, yumuşak.

(a.) : tatlılık. Lisân-ı azb-ül-be-yân : söylenişinde tatlılık olan dil.

İşkence yapmak, eziyet etmek, acı çektirmek, çektirmek, cezalandırmak, azap etmek, acı vermek, acıtmak.

sıf. ar. s: azbe. Tatlı, şirin, lezîz, hoş, latîf: mâ-i azb; lisân-ı azbü’l-beyân.