(a. s.) : boş, saçma [şey]. Abesle iştigal etmek : boş şeylerle uğraşmak.

iz. ar. Fâidesiz iş, oyuncak kabîlinden beyhûde ve boş amel, mâlâyâni, saçma: abesle iştigâl etmek, buna sarf-ı zihn etmek abestir.

اَلْعَبَسُ [el-'abes] (fethateynle) Devenin kuyruğuna yapışıp kalan fışkı kurusuna denir. Ve masdar olur, a’zâda kîr ve pâs kuruyup kalmak ma’nâsınadır; yukâlu: عَبِسَ الْوَسَخُ فِي يَدِهِ عَبَسًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا يَبِسَ Ve عَبَسٌ ['Abes] Esmâdandır: 'Alkame b. 'Abes, 'Osmân-ı zi’n-nûreyn hazretlerini tevliye eden altı neferin birisidir. Şârih der ki mü’ellif وَلَّوْا عُثْمَانَ 'unvânıyla resm edip lâkin وَلَّوْا lafzı وَارَوْا kelimesinden muharreftir, niteki Tabsîr’de ve İbn kuteybe’nin garîb’inde وَارَوْا وَدَفَنُوا 'ibâretiyle müsebbettir ki Hazret-i 'Osmân’ı defîn-i türâb eden altı neferin birisidir demek olur. Ve 'Amr b. Abese ashâbdandır.

اَلْعَبْشُ [el-'abş] ('ayn’ın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Salâh ma’nâsınadır ki bir nesnenin iyi ve hoş olmasına denir; yukâlu: اَلْخِتَانُ عَبْشٌ لِلصَّبِيِّ أَيْ صَلاَحٌ Niteki عَمْشٌ ['amş] dahi bu ma’nâyadır; ve yukâlu: اَلْخِتَانُ صَلاَحٌ لِلصَّبِيِّ فَاعْبُشُوهُ وَاعْمُشُوهُ Ve عَبْشٌ ['abş] Gabâvete denir. Bu ma’nâda fethateynle de lügattir; yukâlu: فِيهِ عَبْشٌ أَيْ غَبَاوَةٌ

vn. & s. An occupying one’s self uselessly; a trifling; futility.

a. Vain, useless.

اَلْعَبَثُ [el-'abes] (fethateynle) Oynamak, la’ib ma’nâsına; yukâlu: عَبَثَ يَعْبِثُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ

اَلْعَبْثُ [el-'abs] (bâ’nın kezâlik sükûnuyla) Karıştırmak, halt ma’nâsına; yukâlu: عَبَثَهُ يَعْبِثُهُ عَبْثًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve عَبْثٌ ['abs] عَبِيثَةٌ ['abîset] ittihâz etmeğe dahi derler.

اَلْعَبْثُ [el-'abs] (bâ’nın kezâlik sükûnuyla) Karıştırmak, halt ma’nâsına; yukâlu: عَبَثَهُ يَعْبِثُهُ عَبْثًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve عَبْثٌ ['abs] عَبِيثَةٌ ['abîset] ittihâz etmeğe dahi derler.