(a. i.) : (bkz. : zann).

(a. i. c. : zunûn) : 1) sanma, sanı, sezme. 2) şüphe, işkil. Hüsn-i zann : birini iyi zannetme, iyi sanma. Sû-i zann : kötü fikir besleme, kötü sanma.

iz. ar. cm: zunûn. 1. Sanı, sanma, yakînen bilmeksizin ağleb-i ihtimâl ile hükmetme, gümân: bugün gelecektir zannederim; zannım, zannıma göre bugün gelirler; zannetme ki benim bu işte bir menfaatim vardır. 2. Şüphe, tereddüt, şekk: bu işte zann hâsıl oldu; vahdâniyyet hakkında zanna tâbi‘ olmamalı; zunûnu zihinden çıkarmalı; felâsife’nin ekser-i mütâlaâtı zann ve hayâlden ibârettir.

اَلظَّنُّ [ez-zann] (zây’ın fethi ve nûn’un teşdîdiyle) İ’tikâd-ı gayr-i câzimin vücûd ve 'ademi beyninde râcih olan tereddüde denir ki Fârisîde gümân ve Türkîde sanma ve sezme ta’bîr olunur; cem’i ظُنُونٌ [zunûn] ve أَظَانِينُ [ezânîn] gelir; tekûlu: هُوَ عِنْدَ ظَنِّي كَذَا وَهُوَ التَّرَدُّدُ الرَّاجِحُ بَيْنَ طَرَفَي الْإِعْتِقَادِ الْغَيْرِ الْجَازِمِ Ve ba’zen ‘ilm-i yakîn mevzi’ine vaz’ ve isti’mâl olunur; yukâlu: قَالَهُ عَنْ ظَنٍّ أَيْ عَنْ عِلْمٍ Şârih der ki fi’l-asl ظَنٌّ [zann] masdardır, ism olarak dahi müsta’meldir; yukâlu: ظَنَّهُ ظَنًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ

a. (fem. ظانە) Who imagines or opines.

اَلظَّنُّ [ez-zann] (zâ’nın fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Sanmak. Ve gâh olur ki bilmek ma’nâsında dahi isti’mâl olunur; tekûlu: ظَنَنْتُ زَيْدًا إِيَّاكَ Ya’nî zamîr-i munfasılı zamîr-i muttasıl mevzi’ine vaz’ edersin, gerek mef’ûl-i evvel olsun gerek mef’ûl-i sânî olsun, zîrâ bunlar aslında munfasıllardır mubtedâ ve haber oldukları cihetten.