اَلظَّبْيُ [ez-zaby] (zâ’nın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Geyik ta’bîr olunan hayvâna denir; cem’i أَظْبِي [azbî] gelir hemzenin fethi ve bâ’nın kesriyle ve ظَبَيَاتٌ [zabeyât] gelir fetehâtla ve ظِبَاءٌ [zibâ’] gelir zâ’nın kesriyle ve ظُبِيٌّ [zubiyy] gelir عُتِيٌّ ['utiyy] vezninde. Ve ظَبْيٌ [zaby] Bir vâdî ismidir. Ve ba’zı 'Araba mahsûs damga ve nişân ismidir. Ve bir recülün ve bir mevzi’in ismleridir. Mütercim der ki beyne’l-'Arab: “بِهِ دَاءٌ ظَبْىٌ” meseldir, “Filânın aslâ derdi yoktur” diyecek yerde darb olunur, zîrâ âhû kısmının maraz-ı mevtinden gayrı marazı olmaz. Kezâlik düşmanın mihnetine müte’allik kelâm işitildikte “لَا بِظَبْيٍ” derler, “Ona isâbet eden hâdise kendisine lâzım ve mü’essir olsun” demektir, لَا كَانَ بِمِثْلِ الظَّبْيِ فِي سَلَامَتِهِ مِنْهُ takdîrindedir, hâsılı şemâtet mevki’inde darb olunur.