(a. f. h. a.) : “ti” harfinin bir adı. tâ-i mühmele : noktasız ti [“zı” dan ayırmak için bu ad verilmiştir]

sıf. ar. [tanz’dan imb.] Herkesle eğlenen, müstehzî.

i. [ar. ta. is.] Türkçe elif-bânın on dokuzuncu harfi olup, Arabî’de bizim telaffuz edemeyeceğimiz bir mahrec-i mahsûsu olmakla, hakîkatte lisânımızda bu mahrec olmadığından, Türkiyyü’l-asl kelimelerde kullanılmamak iktizâ ederken ve Şark Türkçesinde aslâ kullanılmadığı halde, bizim Garb Türkçemizde gâh (te) ve gâh (de) yerine ve husûsuyla kalın hareke ile bu iki harfe bedel kullanılıyor. Kelimât-ı Arabiyyede ise dâimâ (te) gibi okuruz. Tertîb-i aslî olan ebced sırasında dokuzuncu harf olup, rakam gibi isti‘mâlinde de dokuz adedine alâmettir. Şekl-i İbrânîsi ט ve şekl-i Süryânîsi ܛ olup, bunların şekl-i Arabîsiyle olan müşâbehetleri zâhirdir. Lisân-ı Yunanîde Θ şeklini alıp ar. (ث se) gibi peltek okunur. Türkiyyü’l-asl olan kelimelerde (ت te) ve (د dal) gibi okunan (ط tı) lar, bu lügat kitabında kavseyn arasında bir (ت te) veya (د dal) ile tefrîk olunmuştur.