iz. ar. 1. Meftûhu’r-râ (ra’nın fethasıyla olan) taraf’tan muhaffef olup bazen şiirde kullanılır. Madde-i ânifeye ba. 2. Bakış, nazar, nigâh: imâle-i tarf. 3. Göz ucu, kûşe-i çeşm. n.

اَلطَّرَفُ [et-taref] (fethateynle) Cânib ve nâhiye ma’nâsınadır; yukâlu: كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ فِي طَرَفٍ أَيْ فِي نَاحِيَةٍ Ve bir bölük şey’e denir; yukâlu: طَرَفٌ مِنْهُ أَيْ طَائِفَةٌ Ve asîl ve kerîm adama denir; cem’i أَطْرَافٌ [atrâf]tır. Ve أَطْرَافُ الْبَدَنِ [atrâfu’l-beden] Ellere ve ayaklara ve başa ıtlâk olunur.

Yeni olmak, [mal] babadan kalmamak.

Tırnakları kesmek, kenara koymak.

…tarafında, بعَيْنَيْه göz kırpmak.

Göz, bakış. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; nazar, göz atma, göz kapaklarını hızla açıp kapama.

(a. i.) : 1) bakış. 2) göz ucu.

(a. i. c. : etraf) : 1) yan, yön. 2) bölge, yer, memleket, ülke, kıt’a 3) [bir kimsenin] yanı. 4) tarafdarlık, sahip çıkma, koruma. 5) aralarında anlaşmazlık bulunan iki kişiden veya iki topluluktan her biri. Bî-taraf : tarafsız, hiç birtarafı tutmıyan.

Uç, yan, sınır, bölge, taraf, kenar, yüz, limit, alan. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; etraf, baş, takım, kol, ağız, yan taraf, bacak, grup, kanat gibi gövdeye bağlı organ, had, birlik, daha büyük ya da önemli bir şeye eklenmiş şey, ekip, eklem, son nokta, (akrabalık) taraf, ek, had safha, saha, uç nokta, yöre, bitim, idare, bir şeyde taraf, ellerden ve kollardan biri, yön, terim (matematikte), semt, kesim.

Cömert kişi.