اَلصَّمُّ [es-samm] (sâd’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle) Şîşe ağzın berk etmek; tekûlu: صَمَمْتُ الْقَارُورَةَ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا شَدَدْتَهَا Ve صَمٌّ [samm] 'Asâ ile vurmağa dahi derler; yukâlu: صَمَّهُ بِالْعَصَا أَيْ ضَرَبَهُ بِهَا Ve taşla vurmağa dahi derler; yukâlu: صَمَّهُ بِحَجَرٍ إِذَا ضَرَبَهُ بِهِ Ve صَمٌّ [samm] Helâk olmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: صَمَّ صَدَاهُ أَيْ هَلَكَ Bu kelâm bed-du’â mahallinde zikr olunur, zîrâ bir kimse helâk oldukta âvâzı çıkmaz olur, âvâzın sedâsı işitilmek kanda kaldı. Ve 'Arabların “صَمَّتْ حَصَاةٌ بِدَمٍ” dedikleri kan ziyâde çok akmadan kinâyettir,ya’nî “Kan şol kadar aktı ki yere taş bırakılsa âvâzı işitilmezdi, yere düşmeyip kan üzerine düştüğünden.” Ve bu ma’nâyı diledi İmru’ulkays: “صَمِّي ابْنَةَ الْجَبَلِ” dediği kavlinde. Ve ba’zılar إِبْنَةُ الْجَبَلِ den murâdı sedâdır dedi.