sıf. ar. s: sâfiye. [“ صفوةsafvet, صفاء safâ‘’dan if.] 1. Temiz, hâlis, bir şeyle karışık olmayan, berrâk: saf su, saf yürek, saf hava. 2. Gıll u gışşdan ârî, şeytanlık düşünmez, kolay aldanır, derin düşünmez, sâde: saf adamdır, yüreği saftır.

sıf. ar. [وصف vasf’dan imb.] Vasf ve tarîf eden, evsâfını zikr ü beyân ederek anlatan veya medh eden.

a. 1. Pure, unadulterated. 2. Clear, not turbid. 3. Sincere, unfeigned. 4. Simple, ingenuous.

a. 1. Woolly. 2. Hot (day).

s. Wool or long hair hanging over the neck.

a. (fem. صافە) 1. Who arranges in rows. 2. Who stands in a row.

اَلصَّافُ [es-sâf] (‘alâ-vezni اَلْحَال [el-hâl]) Kezâlik yün ma’nâsına. Ve صَافٌ [sâf] Kesîrü’s-sûf olana dahi derler; yukâlu: كَبْشٌ صَافٌ إِذَا كَانَ كَثِيرَ الصُّوفِ yukâlu: أَخَذْتُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِصَافِ رَقَبَتِهِ وَبِطُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِطَافِ رَقَبَتِهِ بِالْمُهْمَلَةِ فِيهِمَا وَبِظُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِظَافِ رَقَبَتِهِ بِالْمُعْجَمَةِ فِيهِمَا وَبِقُوفِ رَقَبَتِهِ وَبِقَافِ رَقَبَتِهِ بِالْقَافِ فِيهِمَا كُلُّهَا بِمَعْنًى Ve İbnu’l-A’râbî bunu cild-i rakabe ile tefsîr etti, boyun derisi ma’nâsına. Ve Ebu’s-Semeyda’ eyitti: Bu kelâmı bir kimsenin ardından yetişmeği muhâl zann ederken nâgâh yetişmede isti’mâl ederler, gerek rakabesine yapışsın gerek yapışmasın. Ve İbn Dureyd eyitti: Bunun ma’nâsı ense çukurunda olan saça yapışmaktır. Ve Ferrâ eyitti: mecmû’-ı rakabesine yapışmaktır. Ve Ebu’l-gavs eyitti: Kahren tuttu demektir. Ve ba’zılar eyitti: أَعْطَاهُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ derler cümleten verdi demek mahallinde, nitekim أَعْطَاهُ بِرَقَبَتِهِ derler. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: أَعْطَاهُ بِصُوفِ رَقَبَتِهِ demek أَعْطَاهُ مَجَّانًا وَلَمْ يَأْخُذْ ثَمَنًا demektir.