sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — سنوح sünûh = karîhaya gelmek] şerefle karîhadan sudûr eden (irâde-i seniyye).

sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — صدور sudûr = sâdır olma] şerefle sâdır olan. [vasf-ı terkîbî olup masdariyyetten hurûcla sıfat manasını aldığında, “şeref-sudûr etmek” tabîri doğru olmayıp, şeref-sudûr olmak denmek iktizâ ederken, birinci sûret şâyi‘ olmuştur.]

sıf. fa. ve: ( şeref-bahşâ شرف بخشا: sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — fa. بخشيدن bahşîden = bağışlamak] şeref veren: Bağdâd’da şeref-bahş-ı ikâmet bulunan; …muhâsebeciliğine şeref-bahşâ.

sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — سانح sânih = sünûh eden] şerefle sânih olan, şeref-sünûh eden, şeref-sâdır olan (irâde-i seniyye).

sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. —fa. رسانيدن resânîden = yetiştirmek] şeref yetiştiren.

sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — fa. افزاييدن efzâyîden = arttırmak] şerefi artıran, şeref veren: şeref-efzâ-yı sudûr olan irâde-i seniyye; ….mutasarrıflığına şeref-efzâ = o mutasarrıflığın şerefini arttıran yani mutasarrıfı bulunan.

(a. i. şerefe, şürfe’nin c.) : şerefeler, (bkz. : şürefât).

(a. i.) : 1) [ma’nen] büyüklük, yükseklik, ululuk. 2) övünme, (bkz. : iftihar). 3) üstünlük, (bkz. : mümtâziyyet). 4) erkek adı.

iz. ar. 1. Ulüvv-i mertebe, rif‘at, mecd, ululuk, yükseklik: izz ü şeref; ziyâreti şerefine nâil olmak. 2. Fahr, iftihâr, mefharet, öğünme: bu benim için bir şereftir; ben bunu kendime şeref addederim. 3. Bir şahıs veya şeyin emsâlinden seçilmesi, mümtâziyyet, imtiyâz, temeyyüz: hıtta-i Hıcâziyye’nin şerefi. || şeref-zuhûr, şeref-sudûr, şeref-vüsûl etmek veya şerefsâdır, şeref-sânih olmak gibi kâide-i nahviyyeye mugâyir tabîrâtta şerefle zuhûr, sudûr, vüsûl etmek manası maksûddur.

sıf. fa. [ar. شرف şeref = m. — fa. ريختن rîhten = dökmek] şeref döken, yani veren.