اَلشَّرْخُ [eş-şerh] (şîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) شَارِخٌ [şârih]in cem’i, yiğitler ma’nâsına, mislu: صَاحِبٌ [sâhib] ve صَحْبٌ [sahb]. Ve fi’l-hadîsi: “أُقْتُلُوا شُيُوخَ الْمُشْرِكِينَ وَاسْتَحْيُوا شَرْخَهُمْ” Ve شَرْخٌ [şerh] Yiğitliğin ve sâ’ir nesnenin evveli. Ve شَرْخٌ [şerh] Her yılda zâhir olan evlâd-ı ibil. Ve شَرْخٌ [şerh] Devenin azısı yarıp çıkmağa derler; yukâlu: شَرَخَ نَابُ الْبَعِيرِ شَرْخًا إِذَا شَقَّ الْبَضْعَةَ Ve بَضْعَةٌ [bad’at] bâ’nın fethi ve dâd-ı mu’cemenin sükûnu ve 'ayn-ı mühmele ile et pâresidir ki bu makâmda diş bittiği et maksûddur. Ve شَرْخٌ [şerh] Ok temrenine derler ki henüz suvarılmamış ola ve oka geçmemiş ola.