sıf. fa. [شب şeb = gece. — زنده zinde = diri — داشتن dâşten = tutmak] geceyi diri tutan, leyâlîyi hâb-ı gafletle geçirmeyip zikir ve ibâdetle ihyâ eden: bir zâhid-i şebzindedâr. n.

شُبَّ [şubbe] (mâzî-i mechûl bünyesiyle) Yiğitlik ma’nâsınadır. Ma’nâ-yı masdarî murâd olunur, niteki “د،ب،ب” mâddesinde zikr olundu, tekûlu: “أَعْيَيْتَنِى مِنْ شُبَّ إِلَى دُبَّ” Ya’nî “Beni gençlik ve yiğitliğim zamânından işbu pîr olup emekleyerek yürümek hengâmına gelince kadar 'âciz ve fürû-mânde eyledin.” Ve gâh olur ki tenvîn idhâliyle ism menzilinde kılınır. Ve münevven olmadıkları sûrette 'alâ-tarîki’l-hikâye dahi olur,”نَهَى النَّبِيُّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ عَنْ قِيلَ وَقَالَ” 'ibâreti gibi.

(ateşi) tutuşturmak, büyümek, çıkmak, gelişmek, yukarı çıkmak, serpilmek, yükselmek, genç olmak, kalkmak, delikanlı olmak, ayağa kalkmak, meydana çıkmak, zuhur etmek, kabarmak, şişmek.

sıf. fa. [شب şeb = gece. —افروختن efrûhten = parlamak] gece parlayanı.

Şap. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; genç, delikanlı, genç adam, iskambilde bir kağıt.

(f. i.) : iniş; aşağı doğru eğiklik, (bkz. : nişîb).

(a. i.) : şap.

(f. i. c. : şebân) : gece. (bkz. : leyi, şev). Rûz û şeb : gündüz ve gece.

(f. i.) : iniş; aşağı doğru eğiklik, (bkz. : nişîb).

i. fa. gece, leyl: شب هجران şeb-i hicrân = hicrânla geçirilen gece; شب و روز şeb u rûz = gece gündüz; شب يلدا şeb-i yeldâ = senenin en uzun gecesi ki kânûn-i evvelin dokuzundadır.