اَلشَّوْصُ [eş-şevs] (şîn’in fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Bir nesneyi el ile yere dikip beri öte ırgalamak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَ الشَّيْءَ يَشُوصُ شَوْصًا إِذَا نَصَبَهُ بِيَدِهِ وَزَعْزَعَهُ عَنْ مَكَانِهِ Ve el ile ovuşturmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَهُ إِذَا دَلَكَهُ بِيَدِهِ Ve misvâkı ağızda beri öte sürüp misvâklanmak, 'alâ-kavlin aşağıdan yukarıya misvâklanmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَ السِّوَاكَ إِذَا مَضَغَهُ وَاسْتَنَّ بِهِ أَوِ اسْتَاكَ مِنْ سُفْلٍ إِلَى عُلْوٍ Ve شَوْصٌ [şevs] Diş ağrımak yâhûd karın ağrımak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَ الرَّجُلُ يَشَاصُ وَيَشُوصُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالْأَوَّلِ إِذَا وَجَعَ ضِرْسُهُ أَوْ بَطْنُهُ Ve çocuk anasının karnında beri öte kımıldanmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَ الْوَلَدُ يَشَاصُ وَيَشُوصُ إِذَا ارْتَكَضَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ Ve bir nesneyi yaykayıp pâk eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: شَاصَ الشَّيْءَ إِذَا غَسَلَهُ وَنَقَّاهُ

شُوشُ [Şûş] (şîn’in zammıyla) Cezîre-i İbn 'Ömer kurbünde bir mevzi’dir. Ve Curcân şehrinde bir mahalledir. Ve Dicle-i Mavsil şarkîsinde bir kal’adır ki onda a’lâ habb-ı rümmân ve latîf karpuzlar hâsıl olur. Ve belde-i Bagdâd-ı behişt-âbâdda Ebu’l-'Alâ İdrîs b. Muhâmmed b. 'Osmân 'Afîfüddîn el-‘Âmirî eş-Şûşî muhaddistir. Mü’ellif nisbetini ta’yînden sükût eylemiştir, zâhiren Şûş-ı ahîrdir. Ve شُوشُ [Şûş] hûzistân’da Sûs dedikleri kazânın ismidir ki ta’rîb edip Şûş dediler. Ve شُوشٌ [şûş] أَشُوشٌ [eşûş] lafzından cem’ olur ki gayz ve hışm ve gazabdan gözünün kuyruğuyla bakan adama denir; yukâlu: أَبْطَالٌ شُوشٌ أَيْ شُوسٌ

A سوس kurtlanmak, (diş, kemik) çürümek.

اَلسَّوَسُ [es-seves] (fethateynle) Bir 'illet adıdır ki dâbbe kısmının sağrısı semtlerinde hâdis olur. Ve سَوَسٌ [seves] Masdar olur, dâbbe zikr olunan 'illete uğramak ma’nâsınadır; yukâlu: سَوِسَتِ الدَّابَّةُ سَوَسًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَصَابَهَا السَّوَسُ

i. 1. Zînet, zîb, bezek, ârâyiş: süse çok merakı vardır; süsü çok sever. 2. Üstünü başını dikkatle düzeltme, çeki düzen, tuvalet: sabah süsünü etmezden işe başlamaz.

Kurtçuk, kurt, güve.

(f. i.) : 1) güve. 2) kurtçuk, (bkz : sürfe).

(a. i.) : 1) tabîat, huy. (bkz : tînet). 2) miyan kökü.

Kurtlanmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; (diş, kemik) çürümek, güvelenmek, çürümek.

اَلشَّوَسُ [eş-şeves] (fethateynle) Kibr ve nahvetten yâhûd bir kimseye gayz ve gazabdan nâşî gözün kuyruğuyla bakmak, 'alâ-kavlin gözü kıpıp küçülterek bakmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَوِسَ الرَّجُلُ شَوَسًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا نَظَرَ بِمُؤْخِرِ الْعَيْنِ تَكَبُّرًا أَوْ تَغَيُّظًا أَوْ صَغَّرَ الْعَيْنَ وَضَمَّ الْأَجْفَانَ لِلنَّظَرِ ve yukâlu: شَاسَ يَشَاسُ كَخَافَ يَخَافُ