اَلسِّنُّ [es-sinn] (sîn’in kesri ve nûn’un teşdîdiyle) Diş, dendân ma’nâsına.

اَلسُّنَيْنَةُ [es-suneynet] (sîn’in zammı ve nûn’un fethi ve yâ’nın sükûnuyla) سِنٌّ [sinn]in tasgîridir, dişçeğiz ma’nâsına. Ve tâ ile gelmesi سِنٌّ [sinn] mü’ennes-i semâ’î olduğuna binâ’endir. Ve ‘Arabların “لَا آتِيكَ سِنَّ الْحِسْلِ”dedikleri لَا آتِيكَ أَبَدًا ma’nâsınadır. Ve حِسْلٌ [hisl] hâ’-i mühmelenin kesri ile keler yavrusuna derler ki henüz yumurtadan çıkmış ola. Ve حِسْلٌ [hisl]in aslâ dişi düşmediği için böyle derler. Ve سِنُّ الْقَلَمِ [sinnu’l-kalem] Kalemin yonulan yerine derler; yukâlu: أَطِلْ سِنَّ قَلَمِكَ وَسَمِّنْهَا وَحَرِّفْ قَطَّتَكَ وَأَيْمِنْهَا Ya’nî kalemi uzun kesip etli kes ve kat’ ettikte muharref kat’ edip sağ cânibine mâyil kat’ eyle. Ve سِنٌّ [sinn] 'Ömr ma’nâsına dahi gelir.

اَلشَّنُّ [eş-şenn] (şîn’in fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Dağıtmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَنَّ الْمَاءَ عَلَى الشَّرَابِ شَنًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا فَرَّقَهُ Ve düşman üzere her taraftan çapul ile üşüntü ettirmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: شَنَّ الْغَارَةَ عَلَيْهِمْ إِذَا صَبَّهَا مِنْ كُلِّ وَجْهٍ Ve شَنٌّ [şenn] Eski küçük kırbaya denir, شَنَّةٌ [şennet] dahi denir hâ’yla; cem’i شِنَانٌ [şinân] gelir şîn’in kesriyle. Ve hafs b. 'Ömer b. Murre eş-Şennî sahâbîdir. Ve 'Ukbe b. hâlid ve 'Ömer b. el-Velîd ve Salt b. habîb et-Tâbi’î eş-Şenniyyûn muhaddislerdir. Ve Şenn b. Aksâ bir cemâ’atin pederidir. Ve minhu’l-meselu: “وَافَقَ شَنٌّ طَبَقَةَ” Mesel-i mezbûr “ط،ب،ق” mâddesinde beyân olundu. Ve A’ver-i Şennî nâm şâ’ir o cemâ’attendir.

اَلسَّنُّ [es-senn] (sîn’in fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Bir nesneyi gereği gibi görüp gözetmek; yukâlu: سَنَّ الرَّجُلُ إِبِلَهُ إِذَا أَحْسَنَ رِعْيَتَهَا وَالْقِيَامَ عَلَيْهَا حَتَّى كَأَنَّهُ صَقَلَهَا Ya’nî gûyâ ki onu mühreleyip سُنَنٌ [sunen]-i vâhid üzere kılmıştır. Ve سَنٌّ [senn] Toprağı yer üzerine sühûletle dökmeğe de derler, bir vechle ki bir yere bağlayıp مُسَنَّاةٌ [musennât] gibi ola. Ve سَنٌّ [senn] Zırhı gidermeğe dahi derler; yukâlu: سَنَّ عَلَيْهِ الدِّرْعَ يَسُنُّهَا سَنًّا إِذَا صَبَّهَا عَلَيْهِ Ve suyu yüze def’aten dökmeğe dahi derler; tekûlu: سَنَنْتُ الْمَاءَ عَلَى وَجْهِي إِذَا أَرْسَلْتَهَا إِرْسَالًا مِنْ غَيْرِ تَفْرِيقٍ فَإِذَا فَرَّقْتَهُ فِي الصَّبِّ قُلْتَ بِالشِّينِ الْمُعْجَمَةِ Ve سَنٌّ [senn] Nâkayı katı sürmeğe dahi derler; tekûlu: سَنَنْتُ النَّاقَةَ إِذَا سِرْتَهَا سَيْرًا شَدِيدًا Ve سَنٌّ [senn] Tasvîr ma’nâsına dahi gelir; tekûlu: سَنَنْتُهُ أَسُنُّهُ سَنًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا صَوَّرْتَهُ Ve سَنٌّ [senn] Bıçak bilemeğe dahi derler; tekûlu: سَنَنْتُ السِّكِّينَ إِذَا حَدَدْتَهُ

s. A grave, tomb, sepulchre.

iz. ar. cm: esnân. 1. Diş, dendân: اسنان مصنوعه esnân-ı masnû‘a = yapma dişler. 2. Yaş, ömür derecesi: sinn-i tufûliyyet, sinn-i rüşd, sinn-i kemâl, sinn-i şeyhûhat.

(a. i. c. : esinne, esnan, esünn) : 1) diş. (bkz. : dendân). 2) yaş, ömrün derecesi. Cezr-üs-sinn : diş kökleri. Hadâset-i sinn (yaş tazeliği) : gençlik. İnficâr-ı sinn : ağızda ilk dişlerin çıkışı. Lebb-üs-sinn : hek. dişin hassas olan kısmı. Tahdîd-i sinn : vaş haddi. Tâc-üs-sinn : hek. dişin, etden dışarı çıkmış kısmı. Unk-üs-sitın : d’şin kökü ile, etten dışarı çıkan kısmı arasındaki yer.

(a. i.) : (bkz : sinn).

z. Zamîr-i şahsînin muhâtabı olup, muzâfun-ileyhi: senin, mef‘ûlun-ileyhi, sana, mef‘ûlun-bihi: seni, cem‘i: sizdir. Sen gel; sana söylüyorum; seni gördüm; senin işin: sence = sana göre: sensiz = sen olmaksızın.

s. (pl. اسنان) 1. (pl. also اسنە) A tooth. 2. Any thing resembling a tooth; as, a cog, a tooth of a comb, a ward of a key, etc. 3. A spinous process of a bone. 4. The time of (one’s) life, (one’s) age, years of age.