is. ar. cm: sünen. 1. Fahr-i Kâinât (sallallâhü aleyhi ve sellem) efendimizin akvâl ve ef‘âl-i mübârekeleri ki ehl-i İslâm için lâzımü’l-imtisâldir: sünnet-i şerîfe, sünen-i seniyye. 2. Hıtân: çocuğu sünnet etmek; sünnet cemiyyeti. ≡ cm. Ehâdîs-i şerîfe-i Nebeviyye ve bunları hâvî kütüb-i esâsiyyeden kitap: Sünen-i Ebî Dâvûd, Sünen-i İbn-i Mâce.

اَلسَّنِتُ [es-senit] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Bir kimseye hayr ve menfa’ati olmayan kişiye denir. Cem’i سَنِتُونَ [senitûn] gelir, yukâlu: رَجُلٌ سَنِتٌ أَيْ قَلِيلُ الْخَيْرِ Burada kıllet 'ademden kinâyedir.

اَلسُّنَّةُ [es-sunnet] (sîn’in zammıyla) Yüze denir, وَجْهٌ [vech] ma’nâsına yâhûd yüzün görünen yerine yâhûd dâ’iresine denir yâhûd sûret ve çehreye yâhûd cebînân ile cebheye denir. Ve sîret ve tarîkat ma’nâsınadır; yukâlu: لَهُ سُنَّةٌ حَسَنَةٌ أَيْ سِيرَةٌ وَطَرِيقَةٌ Ve tabî’at ve cibillet ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ كَرِيمُ السُّنَّةِ أَيِ الطَّبِيعَةِ Ve سُنَّةُ اللهِ تَعَالَى حُكْمُهُ وَأَمْرُهُ وَنَهْيُهُ Ya’nî sünnet-i ilâhî tarîka-i hükm ve emr ve nehyinden 'ibârettir. Ve kavluhu ta’âlâ: ﴿إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمُ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ﴾ أَيْ مُعَايَنَةُ الْعَذَابِ Zîrâ 'azâb onların tarîka-i meslûkeleridir. Ve سُنَّةٌ [sunnet] Medîne’ye mahsûs bir gûne hurmâ adıdır.

s. Drought and barrenness of a season.

a. (fem. سنتە) 1. Affected with drought and barrenness. 2. From whom no good or kindness is got.

s. Drowsiness.

s. (pl. سنین) 1. A way, habit, practice, rule of action; especially, a practice of Muhammed, religiously observed by Sunni Muslims. 2. Any word of Muhammed (other than what is contained in the Qur’an) adopted as a rule of Islam.

اَلسَّنِتُ [es-senit] (sîn’in fethi ve nûn’un kesriyle) Kalîlü’l-hayr olan kimse.