s. (pl. اسفار) A book, writing; any one of the five books of the Pentateuch.

s. pl. of سفرە, q. v.

اَلشُّفْرُ [eş-şufr] (şîn’in zammı ve fâ’nın sükûnuyla) Göz kapağında kirpik biten yerin köküne denir ki kirpik biten yer olacaktır; şîn’in fethiyle de câ’izdir ve lafz-ı mezkûr müzekkerdir. Ve her şey’in nâhiyesine denir ki asl ma’nâ-yı mevzû’dur. Ve fercin kenârına denir. Ve شُفْرٌ [şufr] Ehad ve ferd ma’nâsınadır ki kimse demektir, ke-mâ se-yuzkeru. Ve derenin ve çayın yukarı cânibinden kenârına ve nâhiyesine ıtlâk olunur.

s. (pl. اسفار) 1. Travel, a journey or voyage. 2. (canon law) A three days’ journey or more. 3. (mystics) A stage of progress of the heart to or from God. 4. A campaign; a cruise. 5. A slate of warfare. 6. A time of repetition or occurrence; an occasion.

s. pl. سفور A mark, trace, vestige.

iz. ar. cm: esfâr. 1. Kitap, yazılmış şey, nâme. 2. Kitap cildi veya faslı ve ale’l-husûs Tevrat’ı tertip eden kütüb-i hamsenin beheri: esfâr-ı Tevrat.

(a. i. c. : esfâr) : 1) yazılı şey; kitap, cüz; mektup. 2) tevrâtın beş kitabından her biri.

(a. i. c. : esfâr) : 1) yolculuk. 2) savaşa gitme. 3) savaş. 4) askerin savîaş hâlinde veya savaşa hazır bulunması hâli. 5) defa, kerre, kez.

iz. ar. cm: esfâr. 1. Yolculuk, seyâhat: Ankara’ya bir sefer etti; sefer-i hacc, sefer-i Hicâz. 2. Harp ve gazâya azîmet, muhârebeye gidiş: Sultân Süleyman Hân hazretleri Macaristan’a ve İran’a bizzat on bir sefer etmiştir; Tebriz seferi, Belgrat seferi; esfâr-i bahriye. 3. Muhârebe, harp, bir devletin diğer bir devletle muhârebe ve muhâsama hâlinde bulunması: Rusya seferinde, 1293 seferi. 4. as. Askerin harp hâlinde ve muhârebeye müheyyâ bulunması, mukâbili hazar: hazar ve seferde; filân devletin hazarda yüz bin ve seferde üç yüz bin askeri vardır. 5. tr: defa, kere, nevbet: bu sefer af ettim bir daha yapmayasın; kereste taşıyan arabalar günde kaç sefer ederler?

vn. 1. A sweeping. 2. A removing. 3. A writing. 4. An acting as mediator. 5. A goiug forth to journey.