اَلشُّرَاةُ [eş-Şurât] (عُصَاةٌ ['usât] vezninde) Havâric tâ’ifesine ıtlâk olunur; lecc ve 'inâd ma’nâsına olan شَرًى mâddesinden me’hûzdur, zîrâ lecc ve ta’annüdlerinden nâşî hurûc eylediler, yoksa شَرَيْنَا أَنْفُسَنَا فِي الطَّاعَةِ mâddesinden me’hûz değildir; Cevherî öyle demekle vehm eyledi. شَارِي [şârî] müfredidir. Şârih der ki Cevherî bu kavlinde e’imme-i kesîreye iktidâ eylemiştir, hattâ İbn Esîr dedi ki onlara شُرَاةٌ [Şurât] ıtlâkı dünyâ mukâbili âhiret iştirâ eyledik zu’mlerine mebnîdir. İntehâ.