s. (pl. اسحار سحور،) A lung; the lungs, the lights; or, the heart, liver, and lights together.

s. 1. The time a little before daybreak. 2. The meal eaten before dawn by one who intends to fast. 3. P. Breakfast or lunch. 4. Early morning about sunrise.

اَلشَّخِيرُ [eş-şehîr] (şîn’in fethiyle) ve اَلشَّخْرُ [eş-şahr] (فَخْرٌ [fahr] vezninde) Boğazın içinden yâhûd genizden seslenmek ma’nâsınadır ki ba’zılar bu gûne tekellüm ederler; yukâlu: شَخَرَ الرَّجُلُ شَخِيرًا وَشَخْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا صَاتَ مِنَ الْحَلْقِ أَوِ الْأَنْفِ Ve at kişnemek yâhûd ağızından seslenmek ma’nâsınadır ki murâd okramaktır; yukâlu: شَخَرَ الْفَرَسُ إِذَا صَهَلَ أَوْ صَاتَ مِنْ فَمِهِ Bu ma’nâlarda شَخِيرٌ [şehîr] ism dahi olur. Ve شَخِيرٌ [şahîr] Beri öte gezip çiynemekten nâşî dağdan ve bayırdan ufanıp dağılan toprak ve çakıl makûlesine denir. Ve شَخْرٌ [şahr] شَرْخٌ [şarh] gibi civânlık hengâmının evveline denir; yukâlu: هُوَ فِي شَخْرِ الشَّبَابِ أَيْ أَوَّلِهِ Zâhiren شَرْخٌ [şarh] maklûbudur. Ve شَخْرُ الرَّحْلِ [şahru’r-rahl] Semerin ön kaşıyla art kaşının mâ-beynine denir; ve minhu yukâlu: لاَ يَزَالُ فُلاَنٌ بَيْنَ شَخْرَيِ الرَّحْلِ وَهُوَ مَا بَيْنَ الْقَادِمَةِ وَالْآخِرَةِ إِذَا كَانَ مِسْفَارًا Ve شَخْرُ الْإِسْتِ [şahru’l-ist] Götün yarığına denir; شَرْخُ الْإِسْتِ [şarhu’l-ist] gibi. Ve شَخْرٌ [şahr] Kezâlik masdar olur, dâbbe kısmı içinde galle ve 'alef olan hararı ve çuvalı ağızıyla yırtıp dağıtmak ma’nâsına; yukâlu: شَخَرَ الْبَعِيرُ مَا فِي الْغِرَارَةِ شَخْرًا إِذَا بَدَّدَهَا وَخَرَّقَهَا

اَلصُّهْرُ [es-suhr] (sâd’ın zammıyla) صَهُورٌ [sahûr] kelimesinin cem’idir ki صَبُورٌ [sabûr] veznindedir, eti kavurup yağını eritip sızdıran adama denir ki kavurmacı ve yağcı olacaktır; yukâlu: رَجُلٌ صَهُورٌ أَيْ شَاوِي اللَّحْمِ وَمُذِيبُ الشَّحْمِ

اَلسَّخْرُ [es-sahr] (sîn’in fethi ve hâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) ve اَلسَّخَرُ [es-sehar] (fethateynle) ve اَلسُّخْرَةُ [es-suhret] (sîn’in zammıyla) ve اَلْمَسْخَرُ [el-meshar] (mîm’in ve hâ’nın fethiyle) ve اَلسُّخْرُ [es-suhr] (sîn’in zammıyla) ve اَلسُّخُرُ [es-suhur] (zammeteynle) Bir adamı istihzâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَخِرَ مِنْهُ وَسَخِرَ بِهِ سَخْرًا وَسَخَرًا وَسُخْرَةً وَمَسْخَرًا وَسُخْرًا وَسُخُرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا هَزِئَ ve kavluhu ta’âlâ: ﴿إِنْ تَسْخَرُوا مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنْكُمْ كَمَا تَسْخَرُونَ﴾ أَيْ تَسْتَجْهِلُونَا يَعْنِي تَحْمِلُونَا عَلَى الْجَهْلِ عَلَى سَبِيلِ الْهُزْؤِ فَإِنَّا نَسْتَجْهِلُكُمْ كَمَا تَسْتَجْهِلُونَنَا İşbu âyet-i kerimede istihzâ’ mecâz tarîkiyle إِسْتِجْهَالٌ ma’nâsına müsta’meldir, müşâkele vechiyle de gerçi vârid olmuştur; ke-kavlihi ta’âlâ: ﴿اللهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ﴾ الآية

iz. ar. 1. Büyü, büyücülük, göz bağcılık. 2. Sihir kuvveti haiz olan câzibe-i şedîde, fenâlık. 3. Şiir ve fesâhat gibi insanı meftûn eden hüner ki buna sihr-i helâl dahi derler, yani haram olmayan büyücülük.

(b. i.) : 1) büyü; gözbağcılık, büyücülük, (bkz. : efsun). 2) büyü kadar te’sîri olan şey, fettanlık. 3) şiir ve güzel söz söyleme gibi insanı meftun eden hüner, sanat.

(a. i. c. : eshâr) : 1) tan yeri ağırmadan biraz önceki vakit. Ale-s-seher : sabah erkenden. 2) kadın adı.

iz. ar. cm: eshar. Sabah açılmaya başladığı vakit, çîn-sabah vakti: seher vakti bülbüllerle beraber tesbihe başlar; ale’s-seher, ale’s-sabah: erkenden.

اَلسَّحَرُ [es-sehar] (fethateynle) Subhtan ya’nî tan yeri açılmazdan mukaddemce olan vakte denir, سَحَرِيٌّ [sehariyy] ve سَحَرِيَّةٌ [sehariyyet] dahi denir mübâlagaten nefsine nisbetle. Ve سَحَرِيَّةٌ [sehariyyet] sehere nâzırdır ki hâ’yla vakt-i mezbûra denir, سَحَرٌ [sehar]dan ahasstır; tekulu: أَتَانِي فِي السَّحَرِ وَالسَّحَرِيِّ وَالسَّحَرِيَّةِ أَيْ قُبَيْلَ الصُّبْحِ Ve سَحَرٌ [sehar] Beyâzı gâlib olan siyâha denir ki akçıl siyâh olur, vakt-i merkûma teşbîhledir; yukâlu: فِي لَوْنِهِ سَحَرٌ وَهُوَ سَحَرِيُّ اللَّوْنِ أَيْ فِيهِ بَيَاضٌ قَدْ عَلاَ السَّوَادَ Ve her şey’in ucuna ıtlâk olunur, niteki zikr olundu. Ve سَحَرٌ [sehar] lafzının cem’i أَسْحَارٌ [eshâr] gelir.