اَلسِّبْطُ [es-sibt] (sîn’in kesriyle) Bir adamın veled-i veledine denir ki torun ta’bîr olunur, fürû’unun medâr-ı imtidâdı olduğu için; yukâlu: هُوَ سِبْطُهُ أَيْ وَلَدُ وَلَدِهِ Ve سِبْطٌ [sibt] Yehûd kabîlesine denir; cem’i أَسْبَاطٌ [esbât]tır, 'Arabın kabîlesi menzilindedir; أَسْبَاطُ بَنِي إِسْحَقَ [esbâtu benî İshâk], قَبَائِلُ بَنِي إِسْمَعِيلَ [kabâ’ilu benî İsmâ’îl] mesâbesindedir. Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا﴾ Burada أَسْبَاطٌ lafzı bedeldir, temeyyüz değildir. Ve fi’l-hadîsi: “حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ مَنْ أَحَبَّنِي فَلْيُحِبَّ حُسَيْنًا” أَيْ أُمَّةٌ مِنَ الْأُمَمِ يَعْنِي مِنَ الْخَيْرِ فَهُوَ وَاقِعٌ عَلَى الْأُمَّةِ وَالْأُمَّةُ وَاقِعَةٌ عَلَيْهِ