(a. i.) : cumartesi. (bkz : yek-şenbih). Eshâb-üs-sebt : Museviler. Yevm-üs-sebt : cumartesi günü.

iz. ar. Cumartesi; يوم السبت yevmü’ssebt: cumartesi günü.

اَلشِّبِتُّ [eş-şibitt] (طِمِرٌّ [timirr] vezninde) Dere otuna denir ki ma’rûftur.

اَلسِّبْطُ [es-sibt] (sîn’in kesriyle) Bir adamın veled-i veledine denir ki torun ta’bîr olunur, fürû’unun medâr-ı imtidâdı olduğu için; yukâlu: هُوَ سِبْطُهُ أَيْ وَلَدُ وَلَدِهِ Ve سِبْطٌ [sibt] Yehûd kabîlesine denir; cem’i أَسْبَاطٌ [esbât]tır, 'Arabın kabîlesi menzilindedir; أَسْبَاطُ بَنِي إِسْحَقَ [esbâtu benî İshâk], قَبَائِلُ بَنِي إِسْمَعِيلَ [kabâ’ilu benî İsmâ’îl] mesâbesindedir. Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا﴾ Burada أَسْبَاطٌ lafzı bedeldir, temeyyüz değildir. Ve fi’l-hadîsi: “حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ مَنْ أَحَبَّنِي فَلْيُحِبَّ حُسَيْنًا” أَيْ أُمَّةٌ مِنَ الْأُمَمِ يَعْنِي مِنَ الْخَيْرِ فَهُوَ وَاقِعٌ عَلَى الْأُمَّةِ وَالْأُمَّةُ وَاقِعَةٌ عَلَيْهِ

اَلسُّبْتُ [es-subt] (sîn’in zammıyla) Hâtem çiçeğine şebîh bir nebât adıdır, sîn’in fethiyle de zebân-zeddir.

s. 1. (As. سبات), q. v. 2. Saturday, sabbath.

اَلسَّبْتُ [es-sebt] Râhat olmak. Ve سَبْتٌ [sebt] diye dehre dahi derler. Ve سَبْتٌ [sebt] diye baş tırâş etmeğe dahi derler. Ve سَبْتٌ [sebt] Dolaşık saç içinden saç sarkıtmağa dahi derler. Ve سَبْتٌ [sebt] diye deve yürümesinden bir nev’ yürümeğe dahi derler ki ondan عَنَقٌ [‘anak] diye ta’bîr olunur. Ve سَبْتٌ [sebt] Boyun vurmağa da derler; yukâlu: سَبَتَ عِلَاوَتَهُ سَبْتًا إِذَا ضَرَبَ عُنُقَهُ Ve يَوْمُ سَبْتٍ [yevmu sebt]e يَوْمُ سَبْتٍ [yevmu sebt] dediklerinin ma’nâsı sâ’ir eyyâm-ı hafta yevm-i sebtte munkatı’ olduğu içindir.

اَلسِّبْتُ [es-sibt] (kesr-i sîn ile ve sükûn-ı bâ ile) Şol sığır derisidir ki قَرَظٌ [karaz]la dibâgat olunup ondan na’l سِبْتٌ [sibt]i keserler. Ve قَرْظٌ [karz] سَلَمٌ [selem] dedikleri ağacın yaprağıdır ki onunla deri dibâgat ederler.