(a. i. c. : ervâk) : 1) perde. (bkz. : hicâb, sütre). 2) ev önü. 3) s. saf, hâlis. 4) boynuz. revk-üş-şebâb : gençlik başlangıcı.

اَلرَّوْقُ [er-revk] (ذَوْقٌ [zevk] vezninde) Boynuza denir; yukâlu: طَعَنَهُ بَرَوْقِهِ أَيْ بِقَرْنِهِ Ve gecenin bir bölüğüne denir; yukâlu: مَضَى رَوْقٌ مِنَ اللَّيْلِ أَيْ طَائِفَةٌ Ve رَوَاقٌ [revâk] ma’nâsınadır, ke-mâ se-yuzkeru. Ve رَوْقُ الشَّبَابِ [revku’ş-şebâb] civânlık hengâmının evveline denir; yukâlu: مَضَى رَوْقُ الشَّبَابِ أَيْ أَوَّلُهُ Ve 'ömr ve zindegânî ma’nâsınadır; ve minhu yukâlu: أَكَلَ رَوْقَهُ أَيْ أَسَنَّ Ve tasvîr gibi hilkat ve endâmı be-gâyet hûb ve latîf ve dil-keş olan ata denir ki temâşâ edenler 'acebe kalır ola; رَيْقٌ [reyk] dahi denir. Ve perdeye denir; yukâlu: أَلْقَى الرَّوْقَ أَيِ السِّتْرَ Ve sayyâd gömeltisine denir. Ve ev önüne denir, مُقَدَّمُ الْبَيْتِ [mukaddemu’l-beyt] ma’nâsına. Şârihin beyânına göre pây-gâh-ı hânedir ki papuç çıkaracak yeri olacaktır; yukâlu: قَعَدَ رَوْقَ الْبَيْتِ أَيْ مُقَدَّمَهُ Ve pek bahâdıra denir ki ona kimse mukâvim olmaya; yukâlu: رَجُلٌ رَوْقٌ أَيْ شُجَاحٌ لاَ يُطَاقُ Ve kıl çadıra ve obaya denir. Ve 'azm ve himmet ve fi’âl ma’nâsınadır; ve minhu أَلْقَى عَلَيْهِ أَرْوَاقَهُ Ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir kavmin seyyid ve ‘âlî-şânına denir; yukâlu: فُلاَنٌ رَوْقُ قَوْمِهِ أَيْ سَيِّدُهُمْ Ve sâfî nesneye denir, su ve sâ’iri olsun; yukâlu: مَاءٌ وَشَيْءٌ رَوْقٌ أَيْ صَافٍ Ve tab’a pek hoş gelen mu’cib nesneye denir; yukâlu: هُوَ رَوْقٌ أَيْ مُعْجِبٌ Ve نَفَسُ النَّزْعِ [nefesu’n-nez’] ma’nâsınadır ki alıp verilen soluktan ‘ibârettir. Ve masdar olur, bir hoş ve nekre nesneyi matbû’ olduğundan 'aceblemek ma’nâsınadır; yukâlu: رَاقَهُ يَرُوقُهُ رَوْقًا إِذَا أَعْجَبَهُ Ve cemâ’at ma’nâsınadır; yukâlu: جَاءَ رَوْقٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ Ve riyâ ve nifâktan 'ârî hâlis ve sâfî dostluğa ve muhabbete denir; yukâlu: بَيْنَهُمَا رَوْقٌ أَيْ حُبٌّ خَالِصٌ Ve bir nesne üzere fazl ve meziyyet cihetiyle zâ’id ve efzûn olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاقَ عَلَيْهِ رَوْقًا إِذَا زَادَ عَلَيْهِ فَضْلاً Ve رَوْقٌ [Revk] Muhaddisînden Muhammed b. hasen er-Revkî ceddinin ismidir. Ve bir nesnenin bedeline denir; yukâlu: هُوَ رَوْقٌ مِنْهُ أَيْ بَدَلٌ Ve gövdeye denir; جُثَّةٌ [cusset] ma’nâsına. Ve رَوْقُ الْفَرَسِ [revku’l-feres] Şol mızrağa ıtlâk olunur ki fâris onu atın kulakları aralığına doğru uzatmış ola; boynuz ma’nâsından me’hûzdur; tekûlu: رَاقَنِي رَوْقُ الْفَرَسِ وَهُوَ الرُّمْحُ الَّذِي يَمُدُّهُ الْفَارِسُ بَيْنَ أُذُنَيْهِ Ve o ata o anda أَرْوَقُ [ervak] denir. Ve eğer öylece olmazsa أَجَمُّ [ecemm] denir, boynuzsuz koyuna teşbîhen.

رَوْقُ [Revk] (ذَوْقٌ [zevk] vezninde) Curcân kazâsında bir karyedir.

اَلرّوَقُ [er-revak] (fethateynle) Yukarı ön dişleri aşağı ön dişlerinden uzun olmak. Ve رَوَقٌ [revak] Şarâb sâfî olmağa dahi derler; yukâlu: رَاقَ الشَّرَابُ يَرُوقُ رَوْقًا إِذَا صَفَا

اَلرَّوْقُ [er-revk] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Boynuza derler, serûma’nâsına.

اَلرُّوقُ [er-rûk] (râ’nın zammı ve meddiyle) Cem’-i kesreti. Ve رَوْقٌ [revk] (râ’nın fethiyle) Yiğitlik evveline dahi derler; yukâlu: فَعَلَهُ فِي رَوْقِ شَبَابِهِ أَيْ فِي أَوَّلِهِ وَيُقَالُ أَكَلَ فُلَانٌ رَوْقَهُ إِذَا طَالَ عُمُرُهُ حَتَّى تَتَحَاتَّ أَسْنَانُهُ