(a. i. c. : ervâk) : 1) perde. (bkz. : hicâb, sütre). 2) ev önü. 3) s. saf, hâlis. 4) boynuz. revk-üş-şebâb : gençlik başlangıcı.

اَلرَّوْقُ [er-revk] (ذَوْقٌ [zevk] vezninde) Boynuza denir; yukâlu: طَعَنَهُ بَرَوْقِهِ أَيْ بِقَرْنِهِ Ve gecenin bir bölüğüne denir; yukâlu: مَضَى رَوْقٌ مِنَ اللَّيْلِ أَيْ طَائِفَةٌ Ve رَوَاقٌ [revâk] ma’nâsınadır, ke-mâ se-yuzkeru. Ve رَوْقُ الشَّبَابِ [revku’ş-şebâb] civânlık hengâmının evveline denir; yukâlu: مَضَى رَوْقُ الشَّبَابِ أَيْ أَوَّلُهُ Ve 'ömr ve zindegânî ma’nâsınadır; ve minhu yukâlu: أَكَلَ رَوْقَهُ أَيْ أَسَنَّ Ve tasvîr gibi hilkat ve endâmı be-gâyet hûb ve latîf ve dil-keş olan ata denir ki temâşâ edenler 'acebe kalır ola; رَيْقٌ [reyk] dahi denir. Ve perdeye denir; yukâlu: أَلْقَى الرَّوْقَ أَيِ السِّتْرَ Ve sayyâd gömeltisine denir. Ve ev önüne denir, مُقَدَّمُ الْبَيْتِ [mukaddemu’l-beyt] ma’nâsına. Şârihin beyânına göre pây-gâh-ı hânedir ki papuç çıkaracak yeri olacaktır; yukâlu: قَعَدَ رَوْقَ الْبَيْتِ أَيْ مُقَدَّمَهُ Ve pek bahâdıra denir ki ona kimse mukâvim olmaya; yukâlu: رَجُلٌ رَوْقٌ أَيْ شُجَاحٌ لاَ يُطَاقُ Ve kıl çadıra ve obaya denir. Ve 'azm ve himmet ve fi’âl ma’nâsınadır; ve minhu أَلْقَى عَلَيْهِ أَرْوَاقَهُ Ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir kavmin seyyid ve ‘âlî-şânına denir; yukâlu: فُلاَنٌ رَوْقُ قَوْمِهِ أَيْ سَيِّدُهُمْ Ve sâfî nesneye denir, su ve sâ’iri olsun; yukâlu: مَاءٌ وَشَيْءٌ رَوْقٌ أَيْ صَافٍ Ve tab’a pek hoş gelen mu’cib nesneye denir; yukâlu: هُوَ رَوْقٌ أَيْ مُعْجِبٌ Ve نَفَسُ النَّزْعِ [nefesu’n-nez’] ma’nâsınadır ki alıp verilen soluktan ‘ibârettir. Ve masdar olur, bir hoş ve nekre nesneyi matbû’ olduğundan 'aceblemek ma’nâsınadır; yukâlu: رَاقَهُ يَرُوقُهُ رَوْقًا إِذَا أَعْجَبَهُ Ve cemâ’at ma’nâsınadır; yukâlu: جَاءَ رَوْقٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ Ve riyâ ve nifâktan 'ârî hâlis ve sâfî dostluğa ve muhabbete denir; yukâlu: بَيْنَهُمَا رَوْقٌ أَيْ حُبٌّ خَالِصٌ Ve bir nesne üzere fazl ve meziyyet cihetiyle zâ’id ve efzûn olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاقَ عَلَيْهِ رَوْقًا إِذَا زَادَ عَلَيْهِ فَضْلاً Ve رَوْقٌ [Revk] Muhaddisînden Muhammed b. hasen er-Revkî ceddinin ismidir. Ve bir nesnenin bedeline denir; yukâlu: هُوَ رَوْقٌ مِنْهُ أَيْ بَدَلٌ Ve gövdeye denir; جُثَّةٌ [cusset] ma’nâsına. Ve رَوْقُ الْفَرَسِ [revku’l-feres] Şol mızrağa ıtlâk olunur ki fâris onu atın kulakları aralığına doğru uzatmış ola; boynuz ma’nâsından me’hûzdur; tekûlu: رَاقَنِي رَوْقُ الْفَرَسِ وَهُوَ الرُّمْحُ الَّذِي يَمُدُّهُ الْفَارِسُ بَيْنَ أُذُنَيْهِ Ve o ata o anda أَرْوَقُ [ervak] denir. Ve eğer öylece olmazsa أَجَمُّ [ecemm] denir, boynuzsuz koyuna teşbîhen.

اَلرّوَقُ [er-revak] (fethateynle) Yukarı ön dişleri aşağı ön dişlerinden uzun olmak. Ve رَوَقٌ [revak] Şarâb sâfî olmağa dahi derler; yukâlu: رَاقَ الشَّرَابُ يَرُوقُ رَوْقًا إِذَا صَفَا

اَلرَّوْقُ [er-revk] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Boynuza derler, serûma’nâsına.

اَلْأَرْوَاقُ [el-ervâk] (hemzenin fethiyle) Cem’i, boynuzlar ma’nâsına. Ve رَوْقٌ [revk] Gecenin bir mikdârına dahi derler, طَائِفَةٌ مِنَ اللَّيْلِ ma’nâsına. Ve رَوْقٌ [revk] Ev önünde olan sakfa dahi derler. Ve إِرْوَاقٌ [ervâk] Haymeler ma’nâsına da gelir; yukâlu: ضَرَبَ فُلَانٌ رَوْقَهُ بِمَوْضِعِ كَذَا إِذَا نَزَلَ بِهِ وَضَرَبَ خَيْمَتَهُ Ve fi’l-hadîsi: “حِينَ ضَرَبَ الشَّيْطَانُ رَوْقَهُ وَمَدَّ أَطْنَابَهُ” Ve mahabbet makâmında أَلْقَى فُلَانٌ عَلَيْكَ أَرْوَاقَهُ وَشَرَاشِرَهُ derler hubb-ı şedîdile mahabbet etti demek mahallinde. Ve شَرَاشِرٌ [şerâşir] nefs ma’nâsınadır, nefsin hırsı ve mahabbeti ile demek olur. Ve 'adâvet mahallinde dahi isti’mâl olunur; yukâlu: أَلْقَى أَرْوَاقَهُ إِذَا عَدَا وَاشْتَدَّ عَدْوُهُ Ebû 'Ubeyd rivâyeti üzere. Ve gâh bir makâmda ikâmet etti demek mahallinde أَلْقَى أَرْوَاقَهُ derler, إِذَا أَقَامَ بِالْمَكَانِ وَاطْمَأَنَّ بِهِ كَمَا يُقَالُ أَلْقَى عَصَاهُ Ve أَرْوَاقٌ [ervâk] Yağmur ma’nâsına da gelir; yukâlu: أَلْقَتِ السَّحَابَةُ أَرْوَاقَهَا أَيْ مَطَرَهَا وَوَبْلَهَا Ve وَبْلٌ [vebl] bâ-i muvahhade ile katresi iri olan yağmur.

اَلرُّوقُ [er-rûk] (râ’nın zammı ve meddiyle) Cem’-i kesreti. Ve رَوْقٌ [revk] (râ’nın fethiyle) Yiğitlik evveline dahi derler; yukâlu: فَعَلَهُ فِي رَوْقِ شَبَابِهِ أَيْ فِي أَوَّلِهِ وَيُقَالُ أَكَلَ فُلَانٌ رَوْقَهُ إِذَا طَالَ عُمُرُهُ حَتَّى تَتَحَاتَّ أَسْنَانُهُ